Dvöl - 20.01.1935, Blaðsíða 4

4
D V
Ö L
20. jan. 1935
og enginn varð eftir á bænum,
nema húsfreyja og dóttir hennar.
Alexander kom sér vel. Hann
kunni góð skil á húsdýrasjúkdóm-
um og var natinn við skepnumar
og svo var hann sérstaklega lag-
inn að gera við koppa og kymur.
Kona Jens Olai fór brátt að láta
í ljósi, að henni stæði ekki alveg
á sama um hann, en Alexander
laug sig frá því öllu saman og
sagðist eiga heitmey á bát föður
síns, og enginn rúmaðist í hjarta
sínu, nema hún. Þessi kuldi fékk
mjög á konuna og hún gætti dótt-
ur sinnar vandlega fyrir flakkar-
anum.
Undir eíns og klaki fór úr
jörðu, skipaði hún Alexander að
fara að taka upp mó langt frá
bænum. Þá vann hann eins og
víkingur og söng ýmsa skrítna
söngva, því að hann var lífsglað-
ur og hraustur. Leonarda ávarp-
aði hann sjaldan.
Nei, það var ekki oft að Leon-
arda yrti á hann eða skipti sér
af honum, því að hún gleymdi
ekki, að hún var dóttir Jens Olai.
En vorið er hættulegur tími og
þegar hitna tók í veðri, urðu aug-
un hans Alexanders eins og skín-
andi stjörnur, og hann gekk
stundum óþarflega nærri henni,
þegar þau mættust. Hún hafði á
óskiljanlegan hátt glatað ýmsum
munum1 úr kistu sinni, þrátt fyrir
það, að lásinn var í góðu lagi.
Þegar hún aðgætti betur, sá hún,
að botninn í kistunni hafði verið
losaður. Hún bar þjófnaðinn upp
á Alexander.
— Ég hefi ekki gert það, svar-
aði hann, en ég get fundið týnda
muni. Þú skalt fá allt, serd horfið
hefir, til baka, ef þú vilt láta
dyrnar að herberginu þínu standa
opnar í kvöld.
Hún leit á hann og sagði:
— Langar þig til að verða rek-
inn úr vistinni á moi'gun?
En flökkumaðurinn kunni að
biðjast friðar. Hann kunni ýmsar
listir og þekkti vald rauðra vara
og auðmjúkra aug-na. Svo var
hann líka óviðjafnanlegur kunn-
áttumaður í ástamálum.
Daginn eftir, þegar Leonarda
sat undir bæj arveggnum1 og prjón-
aði, kom hann og sagði:
— Rektu mig ekki burt. Þú
getur að minnsta kosti lofað mér
að vera í mógröfunum. Ég skal
aldrei framar segja það, serri ég
sagði í gær.
Leonarda leit upp og horfði á
hann. Hann hafði tekið ofan húf-
una, og hárið hékk ofan í augun.
Hann var fátæklegur og biðjandi.
Augu hans og varir voru yndis-
legar, og orð hans höfðu mýkt
hjarta hennar.
— Við skulum reyna, sagði
hún, leit undan og roðnaði.
Alexander vissi, hve mjög hann
kitlaði hégómagirnd stúlkunnar,
þegar hann bað hana að lofa sér
að vera. Hann vissi vel, að það
var húsfreyjan, sem öllu réð, en
ekki dóttirin.