Dvöl - 20.01.1935, Blaðsíða 14

u
D V
ö L
90. jan. 1935
á Vargafjalla-makka. Skarlatarautt
árskinið ljómaði um efstu tinda
og dagur rann. Tunglið var sigið
lágt í norðri. Kveldstjarnan eydd-
ist út í dögun himinsins og skinið
flæddi yfir víðáttuna.
Frá Vargafjallsmakka og heim
undir Seljaás var að gamallamanna
sögn hálf dagleið með hrein.
Um það leyti fór hreinninn að
þreytast. Bör sá að hann var að
verða óstyrkur og Finninn fylltist
óhugnaði yfir því, hve dýrið snögg-
þreyttist.
Hann rétti sig á sleðanum og
kvakkaði á hreininn. Hann sló og
barði með stjórntaumunum. Hreinn-
inn tók viðbragð í hvert sinn er
högg féll á lendar hans, en hægði
á sér jafnótt og fór á þreytuleg-
urn seinagangi,
Gráturinn fyllti kverkar Finna-
piltsins. Hann hóaði og barði í
kringum sig sem óður væri. Svo
breyttist hóið í hálfbrostið væl, en
það kom ekkert svar. Dökkir
klettastallarnir fyrir ofan hann
sendu afskræmt bergmál þess, sem
var allra líkast úlfsvæli yfir auðn-
ina.
Þetta var sjöunda dægrið. . . .
Umskiftadægrið.
Áður en þessi dagur hyrfi af
himni bak við Seljaás yrði líf
hennar slokknað. Sólin gengi und-
ir og hitasteinarnir fengju að kólna.
— Hananú vinur minn, kallaði
hann til hreinsins. Þú veizt að
það er líflð hennar Söndru sem við
Þurfum að bjarga. í Guðs nafni,
hún má ekki deyja frá • okkur,
heyrirðu það, hún má ekki----------
— hún má það ekki ....
Þannig hélt hann áfram að tala.
En hreinninn óð snjóinn i hækil
og braust um máttvana í fönninni.
Svo lá hann í taugunum og titr-
aði og augu hans glömpuðu í sól-
skininu.
Bör Enason veltist út úr sleðan-
um. Hann kastaði sér flötum við
hlið hreinsins, og strauk honum
utan við sig, næstum fjálglega, um
háls og herðar.
— Manstu ekki eftir öllu salt-
inu, Bem hún Sandra gaf þér, þeg-
ar þú varst svolítill hreinbjálfi.
Dýrið lyfti höfði. Það gerði til-
raun að reisa sig, en án árangurs.
Stynjandi hné það útaf á ný.
— G-uð minn almáttugur . . .
Bör greip í hornin á því og
hristi höfuð þess, en það virtist
árangurslaust.
Hann stóð og starði niður í snjó-
inn. Dökkbrún augu hans urðu
vot, og það fóru krampadrættir
um munn hans. Hann reif skeið-
arhnífinn úr slíðrunum og beygði
sig yfir dýrið, um leið og hann
þrýsti öðru hnénu á háls þess.
Hann varð að drepa hreininn.
En allt í einu kenndi hann und-
arlegra tilfinninga, og hann lét
fallast niður um háls hreininum og
brast í grát. Þetta var ökuhreinn-
inn hans, sem að Sandra, stúlkan
hans, hafði leikið svo mikið við
og haft á uppáhald. Hann sá Söndru
í huga sér. Það var sólbjört vor-