Dvöl - 20.01.1935, Blaðsíða 5

20. jan. 1935
D V
Ö L
5
Dagamir liðu.
Sonur trésmiðsins, Konráð,
kom heim. Hann hafði verið að
nem.a trésmíðaiðn í borginni og
fengið mikið lof sem þjóðhaga-
smiður. Hann bjó hinumegin við
strauminn og þangað fór fólk,
þegar það þurfti að láta smíða
sér vandaða kistu. Einn dag lét
Leonarda Alexander róa með sig'
yfir strauminn.
Hún dvaldi grunsamlega lengi
hjá Konráð og talaði við hann um
nýja kistu og ýmislegt fleira, því
að þau voru gamlir kunningjar
frá æskuárunum. Þegar Alexand-
er hafði beðið lengi niður við bát-
inn, gekk ’nann upp að húsinu og
leit inn um gluggann. Hann hrökk
vig og æddi inn í húsið, æstur og
reiður.
Þau horfðu hvert á annað. Al-
exander með flenntum nösum og
gneistandi augum, eins og villi-
hestur.
— Nú kem ég, sagði Leonarda
í sefandi róm.
Ungu mennirnir mældu hvom
annan með augunum. Alexander
fálmaði að beltinu, þar sem hníf-
urinn hékk venjulega, en hann
var hníflaus og augu hans urðu
auðmjúk og undirgefin. Hníflaus
er tatarinn hjálparvana, en með
vopn í hönd djarfur og mann-
skæður.
Þetta var þeirra fyrsti fundur.
í sörnul viku kom Konráð með
kistuna til Leonördu. Kistan var
mesta gersemi, geirnegld og límd
saman og lásinn var nýr og marg-
brotinn. Þegar Leonarda ætlaði
að taka kistuna til notkunar, voru
allir horfnu munirnir komnir á
sinn stað, eins og þeir hefðu
aldrei þaðan farið.
— Þetta hefir þú gert, sagði
Leonarda við flakkarann.
— Nei, sagði hann, og laug þó
að það þýddi auðvitað ekki neitt.
Konráð stóð lengi við og Leon-
arda hitaði kaffi hana honum.
Alexander laumaðist til að hrækja
í kaffiketilinn og lesa um leið
einhverjar bölbænir.
Hann sat fyrir trésmiðnum,
þegar hann fór. Þeir horfðust
lengi í augu, og nú hafði Alex-
ander hnífinn með sér.
— Þér þýðir ekki að láta svona,
flæking-ur, sagði Konráð, hún lof-
aði mér eiginorði í dag.
Alexander funaði upp, og dró
hnífinn úr slíðrum. Konráð stökk
út í bátinn og ýtti frá og þegar
hann var kominn spölkom frá
landi kallaði hann til Alexanders,
að hann skyldi kæra hann fyrir.
yfirvöldunum.
Dagarnir liðu.
Alexander gamli kom og vildi
taka son sinn á bátinn með sér,
en hann skoraðist undan og bar
því við, að vistartími sinn væri
ekki útrunninn. Líklega hefir
hann l'eitt föður sínum fyrir sjón-
ir, hve miklu hann ætti eftir að
stela, því þegar báturinn lagði
frá varð sonurinn eftir.
Alexander sagði við Leonördu: