Dvöl - 20.01.1935, Blaðsíða 7

80. jan. 1935
D V
Ö L
7
— Þegar trésmiðurinn kemur
hing-að, drep ég hann, sagði Alex-
ander.
— Einmitt! og, þegar hann
kemur aftur? sagði Leonarda
háðslega. Hún var bæði leið og
uppgefin á Alexander.
Jónsmessukvöld átti að halda
dansleik hja trésmiðnum og Le-
onarda var auðvitað boðin. Sama
kvöld átti Alexander að fara úr
vistinni.
Leonarda sagði við Alexander:
— Róðu með mig yfir straum-
inn, áður en þú ferð.
— Hvert* ætlar þú? spurði
hann.
— Hvað kemur þér það við?
Alexander bjóst til ferðar.
Hann tók saman það lítið sem
hann átti.
— Nú er ég tilbúinn, sagði
hann.
Þau gengu niður að straumn-
um og stigu í bátinn. Straumur-
inn hafði vaxið í leysingunurn
og var hættulegur yfirferðar.
— Þú ætla r líklega að giftast
trésmiðnum? spu!rði Alexander.
— Já.
— Það var ekki ég, sem stal úr
kistunni þinni, hélt hann áfram,
það var móðir þín, sem gerði það.
— Hvað segirðu? sagði hún,
eftir að hafa starað á hann langa
hríð.
— Hún vildi koma illu af stað
milli okkar. En ég komst að hvar
hún hafði falið gripina, og stal
þeim öllum handa þér aftur.
— Þú lygur þessu, sagði hún,
og trúði honum alls ekki.
Alexander réri kæruleysislega
og virtist ekki taka eftir hvert
stefndi.
— Ég hefi ekkert illt gert þér,
sagði hann. Ég gæti orðið heiðar-
legur maður, ef þú vildir.
— Hvað kemur það mér við,
sagði hún geðvonskulega. Hvern-
ig stendur á, að þú rærð svona.
Við rekum á steininn með þessu
lagi.
En hann lét bara reka.
Stúlkan æpti aftur sömú orðin.
Hann tók nú hart áratog, eins
og til að hlýðnast henni, en þá
brotnaði árin. Þau voru hjálpar-
vana.
— Þú gerðir þetta viljandi,
sagði hún í angist.
— Já, svaraði hann, þú skalt
ekki komast lifandi í land.
Augnabliki síðar heyrðist ang-
istarvein. Báturinn hafði rekizt á
steininn og mölbrotnað. Alexand-
er komst upp á steininn og horfði
á Leonördu veltast í vatninu og
skjóta upp. Að lokum sogaðist
hún í kaf.
Slysið hafði sézt úr landi og
Alexander var bjargað.
Það var ekki hægt að ásaka Al-
exander fyrir neitt. Árin hafði
brotnað og hann var saklaus. Hér
hafði aðeins skeð slys.
Þessa sögu sagði Alexander
mér í fangelsinu á Akerhus, þar
sem hann sat vegna ofbeldisverka.