Dvöl - 20.01.1935, Blaðsíða 16

16
D V
Ö L
20. jan. 1935
bvo sporadrjúgir að furðu sætti,
Svitinn rann af þykkum hárlubb-
anum. Áfram jafnt og þétt. . . .
Honum fannst hann verða þess
var að einhver annar væri á ferð
norðan fjöllin í dag, og hann
mátti til að verða fyrri.
Dagurinn leið og sólin var orð-
in lággeng.
Bör fleigði sér niður við upp-
sprettulind og drakk. Það lá grann-
ur geisli milli tveggja bjarkar-
stofna og yfir lindina þar sem hann
hafði drukkið. Sólin var að setjast.
Hann hentist aftur af stað.
Smámsaman skýrðust stjörnurnar
á kveldhimninum.
Peigð.
Hann heyrði klukknahljóm norð-
ur á fjöllunum. Eftirómurinn lá í
stömu frostloftinu og barst að hon-
um allavegna frá. Þetta var feigð-
arhljómur, sem liringir yfir deyj-
andi.
Bör Enason stóð grafkyrr í
skammdegisrökkrinu inni á víð
áttu heiðarinnar og draup höfði
yfir skíðastafinn sinn í algleymis-
fullri og orðlausri sorg.
Indridi Indribason
þýddi
Doddi litli var úti á gangi með
mömmu sinni fyrsta haustmorgun-
inn sem frost var, og sá hann
andardrátt sinn í loftinu:
— Sko, mamma, ég er rykugur
að innan.
H ú n : Hér stendur í sýningar-
skránni að myndin heiti „Vetrar-
morgunnu. Líklega er þetta dag-
ínn eftir að lándskjálfti hefir geis-
að.
Hann: Nei, nú á tímum sjá
listamennirnir ekki hlutina með
augum fjöldans. Þessi mynd sýnir
það, sem málaranum bar fyrir
augu, er hann var að koma heim
til sín á nýársdagsmorgun.
Ungur, ótrúlofaður maður ræðir
um hjónabandið mjög skáldlega:
— Hjónabandið er höfn, þarsem
tvö skip mætast til fylgdar um
útsæ lífsins.
— Jæja, svaraði kunningi hans,
sem var giftur, þá hefi ég mætt
herskipi.
Ég get ekki verið heima hjá þér
í kvöld, góði miun. Ég á nefnilega
systir, og við erum alveg eins.
Er það nokkur afsökun?
Já, hún er nefnilega ósátt við
kærastann sinn og vill helzt ekki
sjá hann, svo ég verð að fara í
staðinn fyrir hana.