Dvöl - 27.01.1935, Blaðsíða 14

u
D V
ö L
27. 1935
fórnaði náðug frúin algerlega hund-
inum. Hún fóðraði hann á sælgæti
og kökum og gerði allt, sem í
hennar valdi stóð til að hæna
hann að sér. Hann hafði verið í
eigu gamallar konu, sem nú var
dáin, og var því í raun og veru
munaðarleysingi. Þetta varð til
þess, að náðug frúin var enn blíð-
ari við hann, en ella hefði verið,
til þess að úppræta söknuð hans.
Það var auðséð á augum hans, að
hann bar sorg í hjarta. Já, hann
var auðsjáanlega bæði vitur og til-
finningaríkur. En náðug frúin ásetti
sér, að fá hann til að gleyma sorg-
inni og taka aftur gleði sína.
Að morgni þriðja dags lagði náð-
ug frúin af stað í fyrstu gönguför
sína og hafði hundinn sinn með
sér. Hún hafði áður en liún lagði
af stað, fært honum að gjöf skraut
legt hálsband og var við það
silkiband, svo hægt væri að teyma
hann. En strax og út á götuna
kom streyttist hundurinn við af
öllum kröftum og vildi ekki fylgja
náðugri frúnni. En með því að
náðug frúin var sterkari en hund-
urinn, varð hann að fylgja henni,
hvort honum líkaði betur eða ver
og gekk svo um stund, að hún
dró hann á eftir sér. En svo tók
náðug frúin eftir þvi, að þeir, er
hún mætti, veittu því athygli, hve
tregur hundurinn var í taumi, og
tók hún hann þá á handlegg sér.'
Þetta gekk ljómandi vel. Það
hlaut líka að vera fögur sjón að
sjá hana með þetta litla fallega
dýr á handleggnum. En eitthvað
var hann samt órólegur. Hann
var alltaf að kippast við og brjót-
ast um. Loks tók hún eftir því,
að einhver bleyta fór að leka nið-
ur eftir kápunni hennar. Ó, það
var ekki um að villast, bleytan
stafaði frá hundinum. Nú voru
góð ráð dýr. Nú var ekki um
annað að gera en að ná í bíl og
komast heim sem fyrst.
Þegar heim kom, mætti hún
manni sínum í forstofunni. Ilann
var að fara út.
— Hvað er þetta? Þú ert kom-
in aftur! Og í bíl? Eg hélt þú
ætlaðir að fara allt gangandi hér
eftir. En svo sá hann bleytuna á
kápu náðugrar frúarinnar og vissi
hvers kyns var.
— Aumingja litla dýrið. Svona
er sorgin mikil ennþá. Ósköp hefir
hann grátið.
Náðug frúin anzaði ekki manni
sínum einu orði. Hún flýtti sér
fram hjá honum og inn. En hvað
þessir karlmenn geta verið tilfinn-
ingalausir.
Náðug frúin hringdi til dýra-
læknis, því það var augljóst mál,
að hundurinn var veikur, armars
hefði þetta ekki komið fyrir.
Dýralæknirina og hundurinn
voru gamlir kunningjar. Þetta var
svo sem ekki í fyrsta sinni, sem
hann hafði þurft á lækni að halda.
Þegar náðug frúin heyrði þetta,
klappaði hún saman hönduuum af
gleði.
— En hvað þetta var heppilegt.