Dvöl - 27.01.1935, Blaðsíða 10

10
D V Ö L
27. jan. 1935
Dordjngullinn
Eftír Carl Schiiler
Um morguninn varð náðug frúin
fyrir mjög leiðinlegu atviki, eem
kom hinu alkunna jafnaðargeði
hennar úr skorðum.
II ún sá dordingul!
Dordingull að morgni þýðir ang-
ur að kvöldi.
Raunar veit náðug frúin, að
maður á ekki að vera hjátrúar-
fullur. En maður er svo margt,
sem máður á ekki að vera. Og
karlmenriirnir! Þeir gera óspart
gys að allri trú á fyrirburði sem
þenna. Eri það er einungis vegna
þeirrar venju þeirra, að gerá gys
að öllu, sem þeir ekki skilja. Og
hvað eiginlega skilja þeir?
Þetta skeði þegar náðug frúm
sat að morgunverði. Fyrir framan
hana á borðinu glóði á skrautleg
postulínsjlát og silfuiker, og yfir
þessu öllu angaði ilmur af hunangi,
súkkulaði og nýbökuðu bráuði. Ein-
mitt þegar náðug frúin ætlaði að
fara að neyta kræsinganna, varð
henni litið á vegginn andspænis
sér — og — ó! hvílík skelíing!
Þarna 1 horninu var dordingull
að sprikla í þræði sínum.
Náðugri frúnni varð ómótt og
hún sat um stund hreyfingarlaus,
lostin skelfingu.
En sem betur fór stóð þetta
ekki lengi, Frúin náði sér furðu
fljótt og hrópaði hástöfum á hjálp.
Eldhússtúlkan og þernan heyrðu
búðar jafnsnemma angistaröp náð-
ugrar frúarinnar, og komu báðar
hlaupandi sem mest þær máttu.
Eldhússtúlkan hafði ausu mikla að
vopni, en þernan sóp. I fyrsta
áhlaupi þeirra féll dýrma'tur kín-
verskur postulínsvasi á gólfið og
brotnaði. En raunar var það nú
misskilningur hjá náðugri frúnni,
því hvorki eldhússtúlkan né þern-
an höfðu komið nálægt honum —
eftir því sem þær sjálfar sóru og
sárt við lögðu. Nei, það var áreið-
anlegt, vasinn hafði tekið það upp
hjá sjálfum sér, að detta. Líklega
hefir hann orðið svona hræddur
við dordingulinn. En hvað svo sera
þesrn líður, þá vann eldabuskan
von bráðar á dordingulinum með
ausunni, og fór síðan sigri hrós-
andi fram í eldhús, en 'þernan
stumraði yflr frúnni, þar til mesta
skelfingin var um garð gengin.
Allan daginn var náðug frúin
miður sín af tilhugsuninni um yfir-
vofandi skelfingar-atburði.
Og loks kl. 5 um daginn skall
reiðarslagið yfir. Og auðvitað var
það ein af vinkonum hennar, sem
átti sökina.
Þessi vinkona hennar var ný-
búin að dvelja fjórar vikur í Par-
ís, og var nú að heimsækja kunn-
ingjana og segja fréttirnar. Á þess-