Dvöl - 03.02.1935, Blaðsíða 11

3. febrúar 1035
D V Ö L
eru bændurnir þar, þeir bræður
Siefán og Kristófer, stórmyndar-
legir röskleikamenn. Og þessi
mikilfenglega náttúrufegurð hér
með hrikaleik og yndisprýði sam-
an ofna í hverjum drætti, fóstrar
held eg, fyrst og fremst skapfast
atorkufólk.
Fylgdarkonan hefir brugðið sér
heim á bæinn, en við látum
hestana lötra seinagang á ská um
brekkurnar og Tunguna og niður
að Norðlingafljóti, sem rennur eftir
allbreiðu dalverpi og takmarkar
Tunguna að vestan. Þegar niður
kemur af henni, liggur önnur
hraunálman við næstu grös. —
Bergmóðan hefir klofnað á undir-
hlíðum Strútsins og runnið fram
beggja vegna, vestri álman miklu
lengra niður, eða alt á móts við
Gilsbakka.
Vegurinn sækist seint, þótt leið-
in sé víðast greiðfær. En það er
nú einhvern vegln svona, að sum-
ir klárarnir hafa komist að raun
nm það, að mennirnir, sem sitja
á baki þeim séu engir reiðgapar
og fullkomlega muni óhætt að
8taldra við og glefsa grastopp hér
og þar við götubakkann. Það er
ekki fyr en fylgdarmærin, sem
alla jafna er á undan, hefir snúið
við og þeysir fram í vígahug með
8vipuna á lofti, að hestarnir skilja,
að þessi ferð er síst gerð í þeirra
þágu. Útlendingunum finnst mikið
til um viturleik þessara skepna,
eins og líka er rétt — sem ekki
þurfa annað en að heyra tóninn
Ú
í fylgdarmeynni til þess að taka
til fótanna.
Þegar við höfum riðið röskar
tvær stundir, er sveigt út af hinni
gömlu ferðamannaleið, sem liggu^
norður á Arnarvatnsheiði, og spöl-
korn inn í hraunið aftur til suð-
vesturs. Og svo, alt í einu, erum
við hjá hellinum. Hraunið er hér
dálítið öldótt, en annars flatt og
heillegt. En rétt við fætur okkar
gapir við ketilmynduð gjá. Að
sunnan er sprungubarmurinn þver-
hnýptur og í miðju hans gín við
kolsvart op. Það er inngangurinn
í Surtshelli-
Þar sem við komum að gjánni
er hún hálffull af stórgrýtis björg-
um. Það eru þrepin niður að þess-
ari hrikalegu stórsmíð náttúruafl-
anna.
— Þá er nú að ganga í bæinn.
Hin rösklega fylgdarkona okkar
hefir litið eftir að hestarnir séu
vel bundnir saman, því hagar eru
engir. Svo hoppar hún lóttilega
niður af efsta bergþrepinu og fram
á holurðina.
Við reynum að fylgja henni eftir,
þótt óvanir séum á þessum leiðum.
Samferðamennírnir eru báðir rösk-
ir léttleikamenn. Að lítilli stund
liðinni sér aðeins daufa glætu að
baki, við op inngangsins, en í
sömu andrá grillir í dagsbirtu fram
undan. Það er næsta op sunnan
við hið fyrsta, h. u. b. 100 m. neð-
ar. Það er Drápsgjá, þar sem Hell-
ismenn hryntu niður fé Hvítsíðinga
og annara byggðamanna,