Dvöl - 03.02.1935, Page 14

14
D V
Ö L
3. fcbrúar 1935
Rostungar
NiOurl.
Síðasta rostungaveiðin.
Vetrarforðinn okkar var nú
orðinn sæmilegur. Daginn eftir,
þegar við ætluðum að taka til
starfa við kofann okkar, sáumj
við stóran hóp af rostungum úti
á ísnum. Við höfðum nú báðir
i’engið nóg af viðureign við þess-
ar skepnur og langaði lítið eftir
þeim. Johansen hélt því fram að
við þyrftum ekki meiri forða og
gætum látið þá eiga sig. En mér
fannst það vera léttúð, að láta
mat og eldsneyti liggja svona
rétt við bæjardyrnar, án þess að
nota sér það. Svo varð það úr, að
við löbbuðum af stað, með sína
byssuna hvor. 1 skjóli við ýmsar
mishæðir á ísnum var auðvelt að
læðast að dýrunum. Við komumst
brátt í 20 álna færi og gátumi
legið þar kyrrir og virt þau fyrir
okkur. Það var áríðandi að velja
sér fórnardýr og miða svo vel, til
þess að eyða ekki skotum að ó-
þörfu. Þama voru bæði ung og
gömul dýr og af því að við vorum
fullsaddir af að fást við þau
stóru, kom okkuír saman um' að
velja þau mixmstu, sem við sæj-
um! — og fleiri en tvö þurftum
við ekki. Meðan við biðum þess
að þau hreyfðu hausana, svo þau
lægju vel við skoti, höfðumi við
góðan tíma til að horfa á þau.
Undarleg dýr eru þetta. Meðan
þau lágu uppi á ísnum hjuggu
þau án afláts hvort annað í bakið
með þessum líka litlu vígtönnum
sínum; þetta gerðu bæði full-
orðnu dýrin og ungviðin. Ef eitt-
hvert þeirra byltí sér til og
þrengdi að nágranna sínum, rauk
hann upp með skræk og keyrði
tennumar í hrygginn á hinum.
Þag var sannarlega ekkert nota-
legt blíðuatlot og vel kom það
sér, að húðin á þeim er þykk, en
samt lagaði blóð úr bakinu á
mörgum þeirra. Svo mátti búast
við að hinn stykki upp og borg-
aði atlotin í sömu mynt. En bæri
svo nýjan gest að, neðan úr djúp-
inu, komst allt í uppnám. Þá
hrein allur hópurinn í kór og
elztu tarfarnir greiddu aðskota-
dýrinu nokkur vel úti látin högg;
það skreiddist gætilega áfram,
hneigði sig í auðmýkt og þokaði
sér smátt og smátt inn í þvöguna,
þar sem það fékk eins mörg högg
og tími og atvik leyfðu. Svo
komst smám saman kyrrð á þang-
að til nýtt tilefni gafst.
Við biðum árangurslaust eftir
því að dýrin,, sem við ætluð-
um okkur, sneru hausnum svo
mikið, að við gætum skotið þau
í hnakkann. En af því þau voru
svo lítil héldum við að kúla fram-
an í hausinn myndi gera út af
við þau, og loks hleyptum við af.
En þau tóku viðbragð og gátu
velt sér í vatnið í hálfgerðu roti.
Nú varð bæxlagangur. Allur hóp-
urinn reigði upp stóru, ljótu