Dvöl - 07.04.1935, Blaðsíða 4

D V Ö L
7. apríl 1935
4
lega á öxl honum og segja bros-
andi: Til hamingju, til hamingju!
He, he, he! Aldurinn er engin
vörn gegn heimskupörum. Þér er-
uð dálaglegur Don Juan, kæri
Migujew! — Og allir nágrannar
hans mundu fljótt komast á snoð-
ir um þetta og lieiðvirðar hús-
mæður mundu vafalaust loka fyr-
ir honum lieimilum sínum.
Gluginn var opinn og hann gat
greinilega heyrt hvernig Anna, —
það var konan hans, sýslaði við
kvöldborðið. í bakgarðinum var
þjónninn að glamra á strengja-
hljóðfæri. Barnið þurfti ekki
annað en vakna með gráti og ó-
hljóðum, og leyndarmálið var þar
með uppvist. Migujew sagði við
sjálfan sig: — „Hér verður eitt-
hvað að gera!“ — — „Fljótt,
fljótt," tautaði hann. „Áður en
nokkur sér það. Eg ætla að bera
það burtu og leggja það við ein-
hverjar aðrar dyr.“
Migujew greip böggulinn ann-
ari hendi og gekk — til þess að
vekja ekki á sér athygli — með
hljóðlátum, afmældum skrefum
niður götuna.
Hræðilegar kringumstæður,
hugsaði hann, á meðan liann leit-
aðist við að koma andlitinu í ró-
legar stellingar. — Assesor
þrammandi á götunni með ung-
barn! Bara að eg komist nú leið-
ar minnar, án þess að eftir mér
verði tekið, annars er eg glatað-
ur! Eg ætla að leggja barnið
hérna á dyraþrqpið. — Nei, kyrr,
þarna er opinn gluggi. Einhver
gæti séð mig. Hvert á eg að fara?
Nú hefi eg það! Eg fer með bar»'
ið að húsdyrum Mjelkins kaup'
manns. Hann er flugríkur og al'
þekktur fyrir brjóstgæði sín.
til vill tekur hann barnið og fósir-
ar það sém sitt eigið barn.
Migujew ákvað að fara með
barnið að húsdyrum Mjelkins,
enda þótt hann yrði að fara gegn
um allt þorpið, því að Mjelkin
bjó í útjaðrinum.
Bara að það fari nú ekki að
hljóða eða detti úr brekáninu,
hugsaði assesorinn. Dálagleg gjóf»
sem eg hefi liér fengið! Hér er
eg að burðast með barnungann
undir hendinni, eins og það vsef'
skjalataska. Bráðlifandi mannS'
barn með sál og tilfinningum! !-"
Ef Mjelkin veitir barninu g°n
uppeldi, getur hæglega orðið eitt'
hvað mikið úr því með tíman'
um — ef til vill prófessor, lierS'
höfðingi eða skáld! Nú ber
þennan vesaling eins og einliverj9
druslu, en eftir tuttugu — þrja'
tiu ár verð eg ef til vill að lúia
honum í auðmýkt og lotningn-
Á meðan Migujew staulaðist a'
fram eflir mjóum, afskekktun1
stíg, meðfram löngum girðingu111
í skugga laufríkra trjáa, ska11
þvx skyndilega upp í
að hann væri í þann
vinna glæpsamlegt og
verk.
Eg hegða mér eins og saIíl
viskulaus þorpari, Uugsaði hann*
huga han»’
veginn a
svívirðileg*
r