Dvöl - 07.04.1935, Blaðsíða 6

8
D V
Ö L
7. apríl 1035
gægðist litið eitt í böggulinn og
horfði á barnið.
„Það sefur,“ hvíslaði liann.
„Nei, sko bara, hvað nefið á litla
anganum er snoturt og karlmann-
legt,-----alveg eins og á pabb-
anum! Það sefur og grunar ekki
að pabbi horfir á það. Æ-já, —
þetta er ömurlegt, unginn minn.
-----Fyrirgefðu, fyrirgefðu mér,
barnið mitt! Þetta eru nú einu
sinni örlög þín.“
Assesorinn deplaði augunum
og fann einhvern kítlanda niður
vangana. Hann reifaði barnið
aftur og tók böggulinn undir
handlegginn og hélt áfram. Það,
sem eftir var af leiðinni að húsi
Mjelkins, braut liann heilann um
allskonar þjóðhagsleg vandamál,
en jafnhliða fór samvizka hans
að ónáða hann meira.
Ef eg væri heiðarlegur og ær-
legur maður, hugsaði hann, þá
kærði eg mig kollóttann um það,
hvað heimurinn segði, tæki barn-
ið og færi til konu minnar, félli
á kné fyrir henni og segði: —
„Fyrirgefðu mér! Eg hefi syndg-
að. Mér getur þú refsað, en sak-
laust barnið vil eg ekki leiða i
glötun. Sjálf eigum við ekkert
barn; við fóstrum þetta barn eins
og við ættum það sjálf.“ — Hún
er gæðakona, hún mundi strax
fallast á þetta, og þá hefði eg
barnið hjá mér. Æ, já!“ — Hann
var nú kominn að húsi Mjelkins
og stóð þar alveg ráðþrota. Fyr-
ir sjónum hans svífur mynd:
Hann situr licima og les blöðin-
Dálítill drengsnáði með snoturt,
íbogið nef, vefur sig að honum og
leikur sér að dúskunum á sloppn-
um hans.
En inn í þessa mynd smeygðu
sér aðrar myndir og leituðu fast
á. Það voru myndirnar af starfs-
félögum hans, með hæðnisbros á
vörum og glettni í augum, og yf'
irmaðurinn kom hæðnislegur og
klappaði á öxl lians. — 1 sál hans
höfðu nú samt, — við hliðina á
samvizkubitinu, — smeygt sér inn
hlýjar, draumkenndar tilfinn-
ingar.
Assesorinn lagði barnið gæti'
lega frá sér á tröppurnar f}rrir
framan húsið, því næst sló hann
út hendinni, eins og hann vildi
segja: Mig tekur það mjög sárt,
en það getur ekki orðið öðru-
vísi!
Á ný fann hann eitllivað hlýtt
velta niður vangana. — „Fyrir'
gefðu þrælmenninu honum föður
þinum, barnið mitt,“ tautaði
hann. — „Hugsaðu til mín síðar
án allrar beiskju og fyrirgefðn
mér!“
Hann gekk eitt skref afturábak,
ræskti sig óákvcðinn og hikaði
og sagði: „Nei, látum það koiuu>
sem koma vill! Eg liirði ekki hót
um hvað heimurinn segir. Eg tek
barnið með mér. Dómar manÐ'
anna koma mér ekkert við.“
Migujew tók barnið á ný undir
handlegg sér og gekk aftur hei111
á leið. —