Dvöl - 07.04.1935, Blaðsíða 15

7, opríl 1935
D V
Ö L
15
Auðvitað fréttist þetta og sagan
var ýkt og skreytt, eins og geng-
ur, en ritstjórinn vill ekki láta
sér þetta nægja og þess vegna á
eg nú að leggja af stað og liafa
*tal af vofu frú Hickey og hrað-
rita athugasemdir hennar, ef ein-
hverjar verða. Annars álít eg, að
þetta verði nokkurs konar auka-
sumarleyfi fyrir mig — og hvað
draugaganginn áhrærir, þá liefi
,eg lesið svo margar draugasögur,
að eg ætti að vera nokkurnveg-
inn vel að mér í þeirri grein og
ekki koma neitt á óvart.
Við sátum og röbbuðum um
daginn og veginn það sem eftir
var kvöldsins, en þó var þessi
för hans stöðugt í huga mínum.
ILoks gat eg ckki lengur látið vera
að vekja máls á þessu á ný:
— Jæja, Jimmie, um þetta leyti
annað kvöld verður þú líklega í
kyrrð og næði að tala við frú
Hickey afturgcngna.
— Nei, Bcrt, slíks er cngin von.
En mér liggur við að óska, að cg
tryði á afturgöngur. Það myndi
gera mér þctla allt sögulegra.
Allt í cinu kom liann lil mín,
sló mig þéttingsfast í öxlina og
sagði: Heyrðu, Bcrt. Nú datt mér
nokkuð í hug: Ömögulcgt er að
segja hve lengi eg þarf að dvelja
þarna í kotinu — það cr svo illt
að henda reiður á afturgöngum,
eins og þú vcizt —, en að minnsta
kosti í viku vcrð eg að dúsa þar.
I dag er miðvikudagur. Þú ætlir
nú að koma tij mín á laugardag-
inn og vera hjá mér um helgina!
Eg kom með ýmsar mótbárur,
en þær lirakti Jimmie allar jafn-
óðum. Endirinn varð því sá, að
eg lofaði að koma til hans ein-
hverntima á laugardagskvöldið
— ef ekkert ófyrirsjáanlcgt haml-
aði för minni. Eg lofaði þó jafn-
framt sjálfum mér því, að láta
eitthvað það koma fyrir, er
hindraði heimsókn mína, því eg
er gerólíkur Jimmie að því leyti,
að eg ber rótgróna virðingu fyrir
afturgöngum. Þetta er þó ekki af
því, að eg sé liuglaus að eðlis-
fari, og krafta hefi eg fullkom-
lega á við livern meðalmann og
jafnvel rúmlega það. En aftur-
göngum licfi eg alltaf beig af.
Þrátt fyrir þctta var eg þó síð-
ara hluta laugardags kominn á
járnbrautarstöðina í Wexford og
fór nú að svipast um eftir farar-
tæki út að draugahúsinu. Loks
kom eg auga á aldraðan bónda.
Hann studdist við vagn, er að
minnsta kosti var jafngamall
lionum sjálfum, og ckki var hest-
urinn fjrrir vagninnum unglegri
en þcir. Eg stundi hátt. Ef ekki
var annara farartækja völ, gat eg
alveg cins farið gangandi.
Bóndinn leit ekki einu sinni
upp, er eg kom til hans. Eg vildi
þó reyna, hvort ekki væri hægt
að toga úr Iionum orð og ávarp-
áði hann því glaðlega:
— Fvrirgefið. Ekki getið þér
víst sagt mér, hve langt er úl að
Hickcy-búgarði?