Dvöl - 31.05.1935, Blaðsíða 9

31. maí 1935
D V
Ö L
9
hans þegar kossar hinna stúlkn-
anna brunnu á vörum hans, og
faðmlög þeirra gátu naumlast
veitt honum stundar frið. Hann
þráði alltaf þessa einu, sem hann
eiskaði, þessa einu, sem hann
þafði aldrei kysst, en þó lifað
sælustu stundirnar með. Nú, þeg-
ar hún var töpuð honum, gæti
hann vel beðið hana um koss,
krafið hana um faðmlög, en hon-
um kom það bara ekki til hugar.
Slíkt myndi aðeins gera illt
^ err a.
Gunnar hrökk upp frá hugsun-
um sínum. — Því var hann að
rifja þetta allt upp fyrir sér nú,
þegar hann var að fara burt, langt
burt, rorður í land, til þess að
gleyma sorgum sínum', gleymá
Hildi — öllu? Hann ætlaði að
stunda sjómennsku í fjarlægum
lar.dshluta, fyrir það fyrsta í sum-
ar, ef 1il vill lengur. Helzt vildi
hanr. aldrei koma aftur — að
núnnsta kosti ekki fyr en Hildur
væri farin úr sveitinni.
—, — Það var bezt að fara að
sækja hesíana. Hann klæddi sig
án þess að vekja hitt fólkið, tók
beizlin í skemmunni og gekkivest-
ur túnið. Sólin skein á úðavota
jörðina. Hún eyddi daggardrop-
unum smátt og smátt og dró úr
hugaræsingu unglingsins. Hann
teigaði að sér morgunloftið, ilmi
þrungið og heilnæmt. Átti hann
að krækja norður fyrir Heiðarbæ
eða ganga þar um? Það var auð-
vitað alveg sama. Allir sofandi.
Iíann var komin að skemmu-
veggnum. Ósjálfrátt staðnæmdist
hann og hallaði sér upp að honum.
Og minningarnar komu. — Héma
var það sem Hildur stóð, þegar
hún sagði við hann að hann væri
asni. Helvítis asni. Já víst var
hann asni. En nú var það búið.
Hann var að fara. — — En hvað
það var fallegt að sjá niður í dal-
inn núna. Var það eitthvað óvenju
fagurt, eða sýndist honum það
bara af því að hann var að
kveðj a ? Og þarna var stóri steinn_
inn r.iðri í hvammi, steinninn, þar
sem þau átti hús, þegar þau voru
börn, Hildur og hann. Já, þegar
þau voru börn. En það voru þau
ekki lengur. Nú voi’u þau fullorð-
in, næstum gömul. —
— Gunnar-
—Hildur!
l au urðu bæði jafn undrandi,
þegar Hildur kom fyrir skem|mu-
hornið.
— Þú ert snemma á fótum
Gunnar. Ertu að fara?
— Já.
— Er það mín vegna ag þú
f erð ?
Af hverju heldurðu það? sagði
hann kalt — næstum hranalega.
— Eg veit það.
— Jæ.ja, þá þarftu heldur ekki
að spyrja. Vertu sæl, Hildur. En
meðal annara orða. Má eg ekki
óska þér til hamingju? Eg heyri
sagt að þú sért trúlofuð.
— Þakka þér fyrir, sagði hún
dræmt. Eg hélt ekki að þú værir