Dvöl - 31.05.1935, Blaðsíða 10

10
D V
Ö L
31. maí 1935
Máninn á biðilsbuxum.
Er það stjarnan sem hann
er að hugsa um?
horskur og hvergi feiminn
máninn á biðilsbuxum
brunar um liimingeiminn.
En œtli það sé nú alltaf
ein og hin sama stjarna?
sem augafullur liann eltir.
Ekki veit eg að tarna.
Þura í Garði.
farinn svona allt í einu. Það er
svo skrítið að þú skulir vera að
fara.
— Nei, >að er ekkert skrítið.
Vertu sæl, Hildur.
Ilann rétti henni höndina. Hún
gekk nær honum og greip hönd
hans, og í augun kom glampi.
— Gunnar, einu sinni vorum
við góðir vinir.
— Já, það er ekki mér að kenna
ef við erum það ekki enn.
Hún leit í augu hans og sagði
hægt og biðjandi:
— Fyrirgefðu mér! Kysstu
mig að skilnaði — einn koss.
Hann ýtti henni frá sér með
hægð og sagði næstum skipandi:
— Hildur, leiktu þér ekki að
þeim eldinum, sem erfiðast er að
slökkva!
— Ætlarðu ekki að fyrirgefa
mér? bað hún.
Ef þú þarfnast minnar fyrir-
gefningar þá er hún til reiðu. Eg
vona svo að þú finnir það, sem
þú leitar að — sem við öll leitum
að, en fæstir finna. Eg er farinn
mína leið. Eg veit ekki sjálfur
livert hún liggur.
Hildur starði á hann, og það
var eins og hún skildi hvorki upp
né niður í því sem hann var að
segja.
Ilann sneri sér frá henni og
hélt af stað. Hún einblíndi á eftir
honum, þögul og hreyfingarlaus
— eins og líflaus líkami.
Hann skildi eftir sig götu í
túninu, þar sem hann fór. Þegar
kemur fram á dag, verður þessi
gata horfin. Sólin græðir öll slík
sár.
Gunnar gekk til fjalls, í áttina
til hestanna.------( Nú var hann
Gi fara burt, yfirgefa foreldra,
æskustöðvar, kunningja og —
Hildi. Framundan var óvissan,
r.ýtt umhverfi, óþekkt fólk. í sál
hans var auðn og tóm — myrkur.
En hátt á lofti yfir jöklinum í
austri var skínandi eldhnöttur,
sem baðaði jörð og himinn í geisla
flóði sínu. Það var vorsólin í allri
sinni dýrð.
— Hversvegna ferðu alltaf út á
svalirnar þegar eg er að syngja?
— Til þess að fólk geti séð, að
eg er ekki að berja þig.