Dvöl - 09.06.1935, Blaðsíða 15

9. júní 1935
D V Ö L
11
»Það hefir ein eikin er af annari skefur«
Eftir CHARLES G. D. ROBERTS.
jCharles G. D. Roberts er fœddur í
Kanada 1860. Gckk á háskóla og varð
prófessor í bókmenntum við œðri
skóla í Kanada. Var einn af bcztu
smásagnahöf. sinnar þjóðar. Gaf sig
sérstaklcga að því að lýsa hinu villta
náttúrulífi norður-Kanada, og þaðan
oru hans beztu sögur. Samdi einnig
fjölda stœrri skáldsagna, og var
Ijóðskáld gott. Munu skáldverk hans
hafa valdið meiri áhrifum á kana-
diska rithöfunda, á sínum tíma, en
nokkurs annars höfundar þeirra].
Það var rétt fyrir dögun.
Myrkrið var að byrja að þynnast
kringum fjallstoppinn.
Jafnvel þar uppi var enginn
andvari. Þokuslæðan, sem huldi
stjörnurnar, hékk aðeins handai-
breidd uppi yfir gróðurlausum
tindinum. í austri klauf tindur-
ínn brattann og slútti ógnandi yf-
ir hlíðinni og dalnum neðan
undir. Efst í brúninni, á sundur-
tættum og sprungnum kletta-
stalli, áttu ernir hreiður sitt.
Þegar myrkrið hörfaði niður
brattann og dagsskíman náði
visnu trjágreinunum, sem hreiðr-
ið var riðið úr, vöknuðu litlu em-
irair við vondan draum, undir
léttum vængjum móður sinnar.
Hún teygði úr hálsinum, starði í
kringum sig, og lyfti vængjunum
um1 leið; en ungamir kveinkuðu
sér undan köldu loftinu, er næddi
inn á fiðurlausa líkami þeirra, og
þrýstu sér upp að henni. Karl-
fuglinn, er húkti á slútandi hellu,
við hliðina á hreiðrinu, hreyfði
sig ekki. En hann var vakandi.
Hann leit til hliðar, og gult aug-
að, undir beinu og grimmdarlegu
augnaloki', hafði gætur á dags-
skímunni, er færðist í aukana við
hafsbrúnina í austri.
Þessir voldugu fuglar kvöldust
af hungri, jafnvel ungarnir, og
til þess að verða við sífelldum
kröfum þeirra, þá spöruðu for-
eldrarnir við sig, og voru orðin
mögur og áhyggjufull. Dag eftir
dag- höfðu víðáttumiklar og þrot-
lausar veiðifarir þeirra fært þeim
litla úrlausn. Makríls. og síldar-
torfurnar virtust forðast strend-
uraar þetta vor, og kanínurnar
virtust hafa flúið í fylgsni sín
kringum fjallið.
Arnarmóðirin — stærri og
með öflugri vængi en karlfuglinn
— leit út eins og hún hefði orðið
fyrir slysi. Augu hennar,
grimmdarleg og áhyggjufull,
dofnuðu af og til, eins og hún
væri að örmagnast. Deginum áð-
ur, þegar hún var að sveima yfir
stöðuvatni, langt inni í landi,
hafði hún komið auga á stóran
silung-, sem lá í vatnsskorpunni.
Með hálfþöndum vængjum renndi