Dvöl - 09.06.1935, Blaðsíða 11

9. júní 1935
D V
Ö L
7
hjálpa henni, þótt hún byði þau
með mestu ákefð.
Þannig- leið líf hennar. Hún
gerði við stólana, og hana
dreymdi um Chouquet.
Árlega sá hún hann gegn um
glugga lyfjabúðarinnar. Hún fór
nú að kaupa meðöl af honum í
smáum stíl, með því móti gat hún
komið nálægt honum, talað við
hann og gefið honum meiri pen-
inga.
Eins og ég sagði í byrjun sögu
minnar, þá dó hún núna í vor.
Þegar hún hafði lokið hinni
sorglegu æfisögu sinni, bað hún
mig að afhenda honum, sem hún
hafði alltaf elskað, allt það spari-
íe, sem hún lét eftir sig, þv að hún
hafði alltaf unnið fyrir hann,
sagði hún, jafnvel hafði hún
dregið af mat við sig til þess að
geta lagt fyrir, svo hún væri viss
um að hann hlyti að hugsa um
hana, að minnsta kosti einu sinni,
þegar hún væri dáin. Þannig af-
henti hún mér tvö þúsund, þrjú-
hundruð tuttugu og sjö franka.
Þegar hún var skilin við, af-
henti ég prestinum tuttugu og
sjö franka, vegna jarðarfararinn-
ar, en fór með hitt samkvæmt
boði hennar.
Haginn eftir fór ég til Chou-
huets lyfsala. Höfðu þau hjón
nýlokið hádegisverði, er ég kom',
og sátu andspænis hvort öðru
spikfeit, rauð, og sjálfum sér
bk, ánægð og ilmandi af vörum
lyf j abúðarinnar.
Þau buðu mér sæti og „Cherry-
brandy“, sem ég þáði. Þvínæst
byrjaði ég frásögn mína með
hrærðri rödd og bjóst ég full-
komlega við því að þaú myndu
ekki geta tára bundizt.
Jafnskjótt og hann heyrði, að
hann hefði verið elskaður af
þessum flæking, af þessari stóla-
kerlingu, af þessari dóttur götunn-
ar, þá þrútnaði Chouquet af reiði,
alveg eins og hún hefði stolið frá
honum mannorði hans, virðingu
og heiðri eða einhverju því, sem
betra var og dýrmætara en lífið
sjálft. Kona hans, bálreið eins og
hann endurtók aðeins í sífellu:
„Þessi betlari, þessi betlarakerl-
ing“. Chouquet spratt upp, æddi
fram og aftur um stofuna, með
kollhúfuna skáhalla á höfði sér.
Hann stundi loks upp: „Getið
þér skilið þetta læknir. Þetta er
eitt af því hræðilega sem kemur
fyrir menn“. Hvað getur maður
gert ? Ef ég hefði bara vitað
þetta meðan hún lifði, þá hefði
ég látið lögregluna hirða hana og
setja hana í fangelsi, þannig að
henni hefði ekki verið sleppt út
framar, slíkt hefði ég ábyrgst.
Ég varð meira en lítið hissa, að
svona skyldu áhrifin verða af
þessari viðkvæmu sögu. Ég vissi
ekkert, hvað ég átti að gera eða
ségja, en erindi mínu varð ég þó
að ljúka, svo ég sagði: Hún bað
mig að afhenda yður allt þáð fé,.
sem hún lét eftir sig, en það voru
Frh. á bls. 10.