Dvöl - 20.10.1935, Blaðsíða 8

8 D V Ö L 20. október 1985
F a r f u g 1
Eftir Guðrúnu Jónsdóttur
Kveld, — yndislegt sumarkveld.
Sólin er að síga til viðar yzt út við
sjóndeidarhringinn og varpar
gullnum ljóma yfir hafið. — Him-
ininn logar : em bráðið gull.
Hlíðarnar rísa dimmleitar :
fjarska; hátt uppi gnæfa fjöllin
blá og tignarleg. Það er kyrrð;
ekkert nema árniðurinn í fjarska
og lágvært ölduhljóð við sandinn
rýfur hina heilögu kyrrð sumar-
kveldsins.
Ásta stendur við baðstofuglugg-
ann og horfir út. Hún er nýkom-
in heim.
Hún stendur grafkyrr og starir
yfir sveitina, — þessa sveit, sem
hún hefir ekki séð í fimmtán ár.
Hún stendur þögul og kyrr við
gluggann. Enginn truflar hana,
hún er ein; bærinn er í eyði.
Ilún er komin heim eftir 15 ár;
en í dag er sveitin þó sú sama og
hún var fyrir 15 árum; sólin sezt
á sama hátt nú og þá og öldurnar
gjálfra sama lagið og fyrr við
fjörusteinana.
Hún rennir augunum hæglát-
lega til, eins og hún vilji festa
sér sem bezt í minni hvert ein-
stakt atriði við landslagið; eða
eins og hún sé að rifja upp fyrir
sér gamlar, hálfgleymdar minn-
ingar. Hún styður hvítum hönd-
unum á fomfálegu gluggakistuna
og starir út um ellidökkar rúð-
urnar.
Fimmtán ár. Getur það verið,
að það séu fimmtán ár síðan hún
lék sér sem barn hér í þessari
baðstofu; síðan hún lifði hér sín-
ar fyrstu gleði- og sorgarstundir!
Var það ekki í gær eða fyrradag,
sem hún yfirgaf sveitina sína 17
ára gömul með hugann fullan af
draumum og björtum vonum um
fagra framtíð ? Og nú stendur
hún hér á sama stað; fimmtán
ár eru liðin, en þó er allt um-
hverfið hið sama og þá. Hún
sjálf er það eina, sem hefir breyzt.
Hún rennir huganum aftur til
hins liðna - til móður sinnar, sem
bjó hér í þessari baðstofu; seni
sat með hana í kjöltu sér og
kenndi henni að stafa og lesa
sálmaversin sín. Nú liggur hún
grafin í litla kirkjugarðinum úti á
riesinu og brimhljóðið syngur lík-
söngslagið yfir henni og hvílu-
r.autum hennar nætur og daga.
Fyrir þrjátíu og fimm árum síð-
an var hún ung stúlka með blá
augu og ljóst hár. — Hvað er
hún nú?
Og faðir hennar. Hún mundi
svo vel eftir honum; hve hann
var hár og herðabreiður og hve
hann ýtti hraustlega frá landi,
þegar hann reri út á miðin til
þess að sækja björg í búið. Hún