Dvöl - 20.10.1935, Blaðsíða 5

20. október 1935
D V
Ö L
5
lega samtengdar, umloknar pur-
Puralitri umgjörð sumarkvöldsins.
Þannig fóru þau og komu dag
livern, framandi þorpinu og íbú-
um þess. Og þannig fóru þau að
heiman daginn sem brann.
EHurinn brauzt út um tíuleytið
um morguninn. Svo leit út, sem
hann hefði komið frá stein-
um millu nokkurrar, sem logandi
gneistasíur bárust frá fyrir vind-
inum yfir húsið á hæðinni.
En hver sem nú upptökin voru,
þá brann húsið til grunna, með
óllu innanstokks, á svipstundu. —
Hústunum var rótað til beggja
hliða af stígnum og rannsakaðar,
en það eina sem fannst í öskunni,
var grind úr járnrúmi.
Svo vildi til, að meðan eldurinn
geisaði, hafði onginn farið til
Tholozan, til þess að gjöra hjón-
unum aðvart um brunann og eng-
iim fór heldur þegar hann var um
garð genginn.
„Þau fá að vita það nógu
snemma“, mælti kona nokkur góð-
hjörtuð. „Já“, svaraði gamla
Remy, þetta var of þýðingarmik-
ill sannleikur til þess að þegja við
honum.
Þegar kveldaði og komutími
hjónanna frá borginni nálgaðist,
ríkti undarleg óró og ólga í þorp-
inu. Sambland forvitni og ótta
dró fólkið út í dyr. Sumt safnað-
ist saman á torginu og hópurinn
stækkaði alltaf. En enginn gerði
sig líklegan til að yfirgefa hópinn,
sem boðberi. Allir sfcörðu í áttina
til hæðarinnar.
Gaspard muldraði milli tann-
anna: „Þarna koma þau“! Tvær
konur voru svo ruglaðar, að þær
hrópuðu samtímis upp yfir sig:
„Það er ómögulegt“!
Uppi á geislum vafðri hæðinni
birtust þau eins og vitrun. Það
var auðsætt, að þau höfðu enga
hugmynd um slysið. Hæglát og
hátíðleg í fasi, eins og ætíð, nálg-
uðust þau staðinn, þar sem heim-
ili þeirra hafði staðið, en sem nú
gapti auður og útbrunninn. Hóp-
urinn á torginu starði. Þessar
tvær ólánsmanneskjur, gangandi í
áttina til refsingar þeirrar, sem
ill örlög höfðu búið þeim, töluðu
saman, og þótt þau væru komin
mjög nærri staðnum, sáu þau sem
ekkert. Þau höfðu beint athygli
sinni svo ákveðið hvort að öðru,
að þau höfðu einangrað sig frá
öllu ytra umhverfi.
Nær og nær komu þau--------- Og
sjá! Þau litu upp og störðu fram
fyrir sig.
„Ah“, andvarpaði betlari nokk-
ur, sem af einskærum mannkær-
leika hafði verið leyft að vera
áhorfandi alls þessa.
En jafnvel þá sáu þau ekkert.
Vafalaust hugsuðu þau hvort um
annað svo innilega, svo sterkt,
eins og þau væru að talast við
augliti til auglitis. Þau brostu ná-
kvæmlega sama brosinu. Sá fólk-
ið þetta bros, eða gat það sér
þess til, þennan geislabaug mann-