Dvöl - 20.10.1935, Blaðsíða 11

20. október 1935
D V
Ö L
11
myndi hún gleymast; og rósimar
myndu þekja marmarahelluna
hvítu með rauðum angandi blöð-
um, sem á haustin lágu dreifð
um garðinn, unz þau visnuðu. En
að vori myndu þær vaxa á ný.
Hún kraup við leiðið og gjörði
bæn sína, las gömlu bænaversin,
sem móðir hennar hafði kennt
henni heima í litlu fornfálegu bað-
stofunni; síðan gekk hún hljóð-
lega á braut.
Hún man kveldið fagra í þög-
ulum haustskóginum, þegar hún
hitti hann í fyrsta sinni. Hvemig
hjarta hennar hafði barizt í
óðfúsri þrá og vangar hennar
brunnið af gleðiroða. Hvernig líf-
ið varð eitt yndislegt æfintýr, ein
óslitin symfónía um hamingju og
gleði.
Það var nú þá.
örlítið beizkjublandið bros líð-
ur yfir varir hennar, en hún
stendur þó kyrr og starir enn út
þögul sem fyrr.
Foreldrar hans voru af aðli, er
hún íslenzk bóndadóttir, það gat
ekki samrýmzt. Þau urðu að
skilja og hún hafði skilið við
hann með dauðann í hjartanu. En
hún hafði þó ætlað að sigra; vera
sterk og láta ekki bugast. Hverj-
ar höfðu efndirnar orðið?
Wandervogel — farfugl —, hafði
hún orðið. Hún átti hvergi heima-
land. Hún hafði viljað flýja frá
minningunum — hvílík heimska-
Hver getur svo sem flúið sjálfan
sig, sitt eigið hjarta?
Og hvergi var frið að finna.
Hún lærði það nú, að enginn, sem
leitar að friði, getur fundið hann
á flótta frá sjálfs síns sál. Frið-
urinn býr ekki í gleði og glaumi,
hann býr í þögninni, í einverunni,
þegar sálin leitar Guðs í lotning
og auðmýkt, eins og lítið barn.
Þar er friðurinn, þar er hin sanna
hamingja.
Nú stendur hún hér við glugg-
ann. Farfuglinn er kominn heim.
Á þá farfuglinn nokkurt heimili?
Hvar er heimili hins villta og
vegalausa?
Þessi lágreista baðstofa var
henni einúsinni allur heimurinn.
Nú er hún komin hingað aftur
burt frá heiminum með öllu hans
glysi og glaumi, og hún sér
berskuheimili sitt autt og yfir-
gefið, þögullt og hljótt eins og
gröf; aðeins minningarnar vaka
og lesa henni hálfgleymdar sögur
um löngu liðin atvik.
Sólin er sigin í kaf og sumar-
nóttin er þó björt og hlý. Síð-
ustu geislarnir frá gullnum roða
himinsins leika um súðina, blakka
af elli. Þeir leika blíðlega um
feyskna kvistina og fúarákóttar
sperrurnar.
Ásta snýr sér við og lítur um
baðstofuna. Andlit hennar er
fölt í hálfrökkrinu, augun dökk
og stór. í þögninni virðast þau
tala, segja sögu um óendanlega
sorg og söknuð.
Hún gengur hægt fram gólfið
og lokar hurðinni varlega á eftir