Dvöl - 03.11.1935, Blaðsíða 2

2
D V
3. nóv. 1935
Kímnisögur
Læknir Bismarcks.
Það sem tengdi Bismarek og
Schwenninger lækni hans vináttu-
böndurn, er auðskilið af eftirfar-
andi sögu:
Þegar Schwenninger var í fyrsta
sinni sóttur til Bismarcks, spurði
hann sjúklinginn ótal spurninga.
Loks var Bismarck nóg boðið og
hann spurði í bræði sinni, hvenær
hann losnaði við allar þessar spurn-
ingar. Þá bjóst Schwenninger til
ferðar, tók hatt sinn og kápu og
mælti við kanzlarann:
— Ef þér viljið láta annast yð-
ur, án þess áð vera spurður neins,
þá er bezt fyrir yður að senda
eftir dýralækni.
Þessi hressilega ókurteisi hafði
þau áhrif á Bismarck, að hann
varð eins og annar maður, og eft-
ir þetta sýndi hann lækninum
fyllsta traust.
Þegar Bismarck einu sinni seinna
var spurður að því, hvernig á því
stæði, að Schwenninger hefði svo
góð áhrif á hann, eftir að fjöldi
annara lækna árangurslaust höfðu
komið til hans, svaraði Bismarck:
— Schwenninger er fyrsti lækn-
irinn, sem hefir annast mig. Alla
aðra lækna mína hefi ég orðið að
annaat!
Akvörðun.
Einu sinni kom rík, imyndunar-
gjörn og ófríð kona til málarans
Lenbach.
— Mig langar til þess að biðja
0 L
yður að mála mynd af mér og
hafa hana fallega og líka.
Lenbach svaraði:
— Já, göfuga frú, en þá verðið
þér að ákveða, hvort heldur hún
á að vera.
Kunnið þór að þegja?
I stjórnarráði einu var lialdin
mjög þýðingarmikil ráðstefna. öll
þjóðin fylgdist mjög vel með í því,
sem þar gerðist. Sérstaklega biðu
blaðamennirnir í höfuðborginni með
mikilli eftirvæntingu eftir úrslit-
unura, til þess að geta birt þau
fyrir almenningi eins fljótt og
hægt var. Við lok ráðherrafund-
arins komu tveir blaðamenn til
eins ráðherrans með irafári miklu
og spurðu hann á þessa leið:
„Heflr einhver þýðingarmikil
ákvörðun verið tekin?“
Það datt ofan yflr ráðherrann í
fyrstu, við þessa óvæntu spurn-
ingu. En síðan mælti hann og
brosti íbygginn:
„Kunnið þér að þegja herrar
mínir?u
„Já, já“, svöruðu þeir í sann-
færingartón.
Þá svaraði ráðherrann og brosti
vingjarnlega:
„Það kann eg líka“.
Síðan kvaddi hann mjög kurt-
eislega, steig upp í vagninn og ók
af stað.
Skúli: Ég hefi heyrt að þú haflr
enn fallið á prófinu nú í haust.
Eyvi: Það var svo sem engin
furða, þeir lögðu fyrir alveg sömu
spurningar og í vor.