Dvöl - 03.11.1935, Blaðsíða 4

4
D V Ö L
3. nóv. 1935
inn poka. Presturinn opnaði pok-
ann og brosti ánægjulega, þegar
hann sá hvað í honum var. Það
voru kaffibaunir.
Augu gamla mannsins ljómuðu
af gleði, og hann tók handfylli
sína af gráum baununum og lét
þær renna um greipar sér. „f
heila viku hefi ég ekki bragðað
uppáhaldsdrykkinn minn,“ sagði
hann. „En mér smakkast hann
líka þeim mun betur. Taktu við
peningunum, Páll! Nú fer ég
strax út í eldhúsið og brenni fulla
pönnu af þessum yndislegu baun-
um. Þú skalt líka fá fullan bolla,
Páll. Þú ert duglegur strákur."
„Ég þigg það“, sagði drengur-
inn og elti prestinn út í eldhúsið.
Móðir Marion var þar ekki. Hún
hafði íarið til þorpsins að kaupa
mjólk.
Gamli maðurinn tók steikar-
pönnu og setti á eldavélina, fyllti
hana af baunum og sneri henni
gætilega á eldinum. Ilmandi kaffi-
brennslulykt lagði út um opinn
eldhússgluggann.
„Með allri virðinu fyrir Napó-
leon mikla“, muldraði presturinn
ofan í barminn, „trúi ég samt ekki
að honum takist að loka megin-
landinu. Við getum ekki verið án
þess að fá vörur frá Englending-
um. Það veizt þú vel, Páll. Pabbi
þinn lifir eingöngu á því að
smygla inn enskum vörum.“
„Og hann hefir allsnægtir,“
skaut Páll inn í glaðlega. En það
er líka til of mikils mælst að
krefjast þess að fólk lifi alveg án
þess að bragða kaffi, te, súkku-
laði og margt fleira.“
„Napóleon álítur, að hann geti
alveg brotið verzlun Englendinga
á, bak aftur með því að loka meg-
inlandinu,“ sagði gamli maðurinn
og hristi baunapönnuna. „Og hann
hefir fyrirskipað að allar ensk-
ar vörru skyldu brenndar. En eg
er hræddur um, að „litli liðþjálf-
inn“ okkar hafi spennt bogann
full hátt í þetta sinn, þegar jafn-
vel ég, svona gamall maður, ger-
ist lögbrjótur, af því að ég get
ekki verið án kaffisopans, og
pabbi þinn, sem annars er heiðar-
leikinn sjálfur, er orðinn smyglari
vegna meginlandslokunarinnar. —
Það lítur því ekki vel út með fyr-
irætlanir keisarans. Náðu í kaffi-
kvörnina þarna, Páll, baunimar
eru að verða fullbrenndar.“
Meðan presturinn og Páll skift-
ust á þessum orðum tóku þeir
ekki eftir því, að lítill maður með
þrístrendan hatt á höfði, á hvítum
hesti, nálgaðist prestssetrið.
Um leið og litli maðurinn, sem
var klæddur gi'árri. kápu, fór fi'am
hjá húsinu, stöðvaði hann snögg-
lega hestinn og þefaði í allar átt-
ir eins og rándýr, sem finnur lykt
af bráð. Það kom gremjusvipur á
fallega andlitið hans, þegar hann
fann kaffilyktina. Svo sló hann í
hestinn. Eftir örlitla stund sté
hann af baki hjá prestssetrinu og
augnabliki síðar opnaði hann
skyndilega eldhúsdyrnar. Báðir