Dvöl - 03.11.1935, Side 5

3. nóv. 1935
D V
Ö
L
lögbrjótamir hrukku við, þegar
dymar opnuðust.. Litli maðurinn
með þrístrenda hattinn stóð beint
fyrir framan þá.
„Keisarinn!“ hrópaði prestur-
inn óttasleginn og sleppti pönn-
unni, sem hann var að taka af
eldinum.
„Já, einmitt!“ hreytti voldug-
asti stjómandi Evrópu út úr sér
reiðilega. „Hvað er það, sem þér
aðhafist, prestur minn?“
Gamli maðurinn stóð skjálfandi
af hræðslu fyrir framan Napóle-
on. Hann þóttist viss um, að þetta
myndi kosta sig kjól og kall. Hann
bærði varirnar, en gat engu orði
komið upp.
„Hvað hafizt þér að?“ endur-
tók Bonaparte, fokvondur.
Þá sagði Páll með mestu still-
ingu:
„Presturinn er aðeins að fram-
tylgja skipunum yðar hátignar.
Hann er að b r e n n a enskar vör-
ur, sem smyglað hefir verið inn í
landið“.
Napóleon sneri sér við og horfði
hvasst í augu Páls, þá færðist allt
i einu bros yfir fölt andlitið. Hann
gekk nokkur skref áfram og kleip
Pál góðlátlega í eyrað.
„Þú ert hnittinn strákur11, sagði
hann. „Hvað ætlarðu að verða,
þegar þú ert orðinn stór?“
„I-Iermaður, yðar hátign“.
„Það líkar mér“.
Litli maðurinn i gráa frakkan-
um gekk til dyra, vatt sér við á
þröskuldirmm og sagði glaðlega:
Skálavísur
Hér er bjart og vítt til veggja
vorhátt undir salaþök.
Léttar brekkur efstu eggja,
auðveld stærstu grettistök.
— Góðum málum Ijúft að leggja
liðsemd fulla og heillarök.
Æskan skal hér vegu velja,
varða leiðir, hækka mið.
Gnýpur hæstu og tinda telja,
treysta vonir, efla grið.
— Hún mun aldrei öðrum selja
óðalsrétt sinn, fjöllin við.
Ritað i Skíðaskálanum vígslukvöldið.
Á. G. E.
„Ég hefði ekkert séð og enga
lykt fundið, en lokaðu eldhús-
glugganum næst, þegar þú
b r e n n i r smyglaðar enskar
vörur!“
Rétt á eftir heyrðu þeir hófa-
dyninn undan hesti keisarans líða
burtu frá prestsetrinu.
„Þú bjargaðir mér, Páll“, sagði
presturinn og varpaði öndinni
léttilega. „Keisarinn reiddist ekki.
Nú smakkast okkur kaffisopinn
tífalt betur“.
Nokkrum mímitum síðar gæddu
lögbrjótarhir sér á vænum slurk
af hinni „brenndu" bannvöru.
Og Páll fékk ósvikinn drykkju-
skilding með sér, þegar hann fór.
Hans hnittna svar hafði bjarg-
að kjóli og kalli prestsins.
Margrét Jónsdóttir
þýddi.