Dvöl - 03.11.1935, Blaðsíða 15

3. nóv. 1935
D V
Ö L
15
heldur ekki hollt að vera allt of
berjablár, þegar við færum í kossa
stuld um kvöldið! Ojæja. Við viss-
um að þeir eldri og giftu voru ekki
alveg saklausir af því að vera
ögn kossakærir á bak við kon-
urnar og spöruðum ekki að flimta
um slíkt, en nú var öllu tekið
vel. Á einum hvíldarstaðnum fór
sá elsti að bera saman nútíð og
i'ortíð. Það var nú tvennt ólíkt!
„Ójá, greyin ykkar,“ það vor-
um við tveir hinir yngstu, „þið
þykist nú helzt menn en eruð þó
ekkert nema horaðar hengilmæn-
ur, merglaus beinamuðlingur, —
skröltandi innan í þunnum bjórn-
um. Nei, þá var þó munur í mínu
ungdæmi. Þá var margt um röska
drengi. Þar voru kraftar í köglum
og maður lifandi þegar þeir fóru
í eina grábröndótta þá mátti nú
sjá hraustleg átök, lipurð og
hörku. En nú þora menn ekki
lengur að glíma af ótta við lið-
hlaup og limlestingar. Svona fugls
bein, eins og ykkar, mundu líka
hrökkva í sundur eins og sprek,
eins og sprek.
Og svo ungu stúlkurnar. Þar
er sama sagan. Þetta eru veiklu-
legir, brjóstalausir aumingjar, sem
nærast helzt ekki á neinu nema
blátæru vatni, til þess, að vera
nógu andsk. veimiltítulegar og
eftir nýjustu tízku. öllu fer aft-
ur, öllu. Fólkinu fer aftur, jörð-
unum fer aftur, fénu, hestunum,
kúnum, öllu, öllu.“ Karli var svo
rnikið niðri fyrir, að hann varð
að þagna. Við unglingamir skelli-
hlógum, miðaldra mennirnir
brostu. Ó, þú gullna meðalhóf!
Innan stundar beygðum við af
heiðinni niður á þjóðveginn. Tók
nú brátt að kárna gaman ferðar-
innar. Öskrandi bílar tvístruðu
aftur og aftur hópnum fyrir okk-
ur. Menn með kerrur og klyfja-
hesta gjörðu og sitt okkur til
bölvunar. Það bar óðum í loft
skaplyndis okkar. Nauðsyn krafð-
ist, að við næðum til þorpsins um
kvöldið og helzt í birtu. En dagur-
inn var miskunnarlaus. Alllangt
innan við kauptúnið lagðist rökk-
urmóða haustkvöldsins yfir okkur
og varð æ ógegnsærri.
Við áttum fullt í fangi með að
halda hópnum saman. Flest af
lömbunum gekk afleitlega. —
Þarna lcom ferðalangur skokkríð-
andi með dráttarhest í togi. Hann
hægði hvergi ferð sína, en reið
beint í hópinn. „Hæ, mannfjandi!“
hrópaði einn okkar. Ekkert lát.
„Heyrirðu ekki, hundinginn þinn“.
Ekkert lát. „Geturðu ekki farið
eins og maður gegn um hópinn,
hottentottinn þinn?“ Ekkert lát.
En þegar hann var kominn aftur
úr hópnum og hafði tvístrað hon-
um til beggja hliða út af vegin-
um, fekk hann líka 'skammimar.
Við lögðum allir saman. Hver taug
í okkur titraði af heift. En ekki-
sens bölvað meinhomið að tarna
glotti bara svo djöfullega ánægður
framan í okkur, að okkur' fannst
víst öllum það sama, sem sé að í