Dvöl - 03.03.1935, Blaðsíða 3

B V Ö L
3. marz 1034
Rafaella
Eftir Axel Munthe.
Málverkið var álitið eitt hið
bezta á allri sýningunni, og nafn
listamannsins unga var á allra
vörum. Það var alltaf hópurinn í
kring um málverkið að dást að
tví, og menn voru alveg gagn-
teknir af fegurð þess. Hún lá á
Purpurasessu í legubekk, og æsku.
ijóminn lék um yndisþokka henh-
ai'. Meiri háttar listdómarar höfðu
Sizkað á, að hún væri í hæsta lagi
sextán ára. 1 grönnum limum
hennar fólst enn eitthvað af hinni
töfrandi fegurð barnsins, og það
Var sem væri hún sveipuð^ blæju
^ins ósnortna hreinleika.
Hver var þessi yndislega, vel
vaxna og dáfríða meyja? Gat það
verið satt, sem menn pískruðu sín
a milli, að stúlkan, sem þessi
úndurfagra mynd var af, bæri
eitt af tignustu nöfnum Frakk-
^ands, að ættgöfug fegurðardÍ3
frá Faubourg St. Germain hefði
i^omið til málara, sem þekkti hana
ekki neitt og látið hann finna það,
Sern hann alltaf hafði verið að
leita að, en aldrei fundið fyr?
Hver var hún?
Læknirinn staldraði við um
stund og hlustaði á hina hrifnu
sVningargesti, sem *létu dæluna
eaúga. Þetta benti ótvírætt á sig-
Ur ungs málara. Hann tróð sér
8eSnum þröngina og komst að
lokum út á ganginn. Þar stað-
næmdist hann eitt augnablik og
sá skrautlega vagna renna hvern
á eftir öðrum niður eftir Champs
Elysées, svo fór hann yfir Place
de la Concorde og gekk inn í
Boulevard St. Germain. Klukkan
sló sjö, þegar hann gekk framhjá
St. Germain des Prés kirkjunni.
Hann greikkaði sporið, því að enn
átti hann langt ófarið. Hann gekk
inn í eina af smágötunum nálægt
Jardin des Plantes og eftir nokk-
urn tíma var eins og hann væri
eiginlega ekki lengur í París. Göt-
umar urðu að dimmum og mjó-
um sundum, búðimar voru orðn-
ar smáholur og veitingahúsin
drykkjukrær. Vel búnu fólki fór
sífækkandi, vinnuúlpumar urðu
tíðari og tíðari. Klukkan var bráð-
um1 átta. Þetta var leikhúsatíminn
við hinar skrautlegu aðalgötur, en
hér gengu hópar af þreyttum
verkamönnum heim eftir erfiði
dagsins. Þeir voru úttaugaðir og
gleðivana á svip, en vinnan var
líka erfið. Strax um sexleytið á
morgnana hringdu klukkurnar í
verksmiðjunum og á vinnustöðv-
unum. Margir þeirra voru klukku-
tíma á leiðinni í vinnuna. Hér og
þar stóðu tötralega búnir menn
með útrétta aðra hendina. Það
var ekkert spjald á brjóstinu á