Melkorka - 01.10.1950, Síða 18

að umtalsefni, hefur mér oft verið hugsað
til kirkju þjóðarinnar. Hvað gerir kirkjan?
Hér-á landi eru talsvert öflug samtök innan
kirkjunnar undir forustu góðviljaðra, frjáls-
lyndra manna. — Þótt segja megi að íslend-
ingar séu ef til vill ekki kirkjuræknir um
of, telja þeir sig vera vel kristna þjóð, sem
láti mannúðarmál til sín taka, og hleypur
kapp í kinn, ef ráðizt er á trúarskoðanir
þeirra. Hér eru stórir söfnuðir, kirkjufélög
karla og kvenna, safnaðarnefndir og einstök
trúarfélög. Mörg kvenfélög landsins láta og
trúmál til sín taka og starfa í nafni kristni
og mannúðar. — Vel veit ég, að kristnar
þjóðir hafa um allar aldir háð styrjaldir og
á þann hátt þverbrotið öll boðorð kristninn-
ar. En þær staðreyndir afsaka á engan hátt,
að fulltrúar kristinnar þjóðar, minnsta lýð-
veldis í heimi, sem á þá dásamlegu sérstöðu
að eiga ekki mann í herklæðum og búinn
morðvopnum, lireyfa ekki orði, þegar
ábyrgðarlausir angurgapar róa að því öllum
árum að flækja þjóðina inn í styrjaldarátök
stórþjóða, og liggur stundum við að þeir
jafnvel bjóði fram land sitt í þeim átökurn.
Á ég þar við, að ávallt þykir sjálfsagt að
nefndar stórþjóðir virði að engu rétt lítillar
þjóðar til þess að lifa hlutlaus í landi sínu,
heldur telji sjálfsagt og eðlilegt, að það sé
hernumið, liersetið og notað í styrjaldartil-
gangi, sem okkur kemur ekki við. — Aldrei
hafa mér vitanlcga undangengin ár verið
gerðar út sendinefndir, skipaðar mönnum
frá ríki og kirkju til beggja deiluaðilja með
áfrýjun um að svo lítilli, vopnlausri þjóð sé
þyrmt og henni leyft að lifa í friði í landi
sínu, utan styrjaldarátaka. Vera má að slík
málaleitun hefði ekki borið neinn árangur,
en hversvegna liefur þetta aldrei verið
reynt?
Mikil ábyrgð hvílir nú á kristinni kirkju
á Islandi. Henni ber siðferðileg skylda til að
skerast í málin og spoma af öllum mætti
gegn því, að hér verði komið upp innlend-
um her, í hvaða mynd sem er, eða hvaða
nafni sem hann nefnist. Enginn vafi er á
því, að kirkjan nær ekki til yngri kynslóðar-
innar í landinu senr skyldi, en svo mun það
víða vera. Skyldi orsökin til þess ekki m. a.
vera sú, að kirkjan leggur víða blessun sína
yfir verknaði, gagnstæða kenningum sínum,
annaðhvort með þögninni, afskiptaleysi eða
blátt áfram samjrykki. Boðorðið „Þú skalt
ekki mann deyða“ nrissir t. d. æ meira hið
upprunalega gildi sitt meðal kristinna
þjóða, sem halda uppi fjöldanrorðum á fólki
senr enga aðild á í styrjaldarorsökum, ein-
ungis af því að það býr á hernaðarlega mik-
ilvægum svæðunr. Unga fólkið, senr oft hef-
ur nænrari réttlætiskennd en hið eldra, sem
grafið er í hefðbundnum venjunr, sér þetta
nrikla misræmi og fjarlægist þann kristin-
dóm, sem ekki er sjálfum sér samkvæmur.
Til allra kvenna í landinu vil ég segja
þetta: Látið ekki blekkjast af styrjaldará-
róðrinum, reynið að skynja hina ónrælan-
legu fórn, senr styrjaldir liafa krafizt af eig-
inkonum og mæðrum frá ónruna tíð og til
þessa dags. Hversu þær hafa orðið að sjá á
bak eiginmönnum sínunr og sonum út í
lemstrun eða dauða, og þegar lrezt hefur
gegnt, endurheimt þá nreira eða nrinna
eyðilagða og flekkaða á sál og líkama eftir
helgreipar hernaðarandans. Takið höndum
saman og beitið áhrifum yðar til þess að
kveða niður þann hernaðaranda, sem nú er
að rísa með þjóðinni. Fáið kirkjuna í lið
nreð yður til þess að hindra, að íslenzkum
nrönnum verði hrundið út í mannvíg.
Ákerblom læknir í Uppsölum, sem Ákerblom-stóllinn
er kenndur við, segir að stólbakið verði að veita mögu-
leika til að minnsta kosti þriggja hvíldarstellinga:
Menn eigi að geta setið ofurlítið álútir, nokkurn veginn
uppréttir með stuðningi við mjóhrygginn, og i þriðja
lagi hallað sér lílið eitt aftur á bak og þá haft stuðning
fyrir allt bakið.
68
MELKORKA