Melkorka - 01.10.1950, Blaðsíða 26

Hún var vön að vera kyrrldt og hljóð og hugsa
clreymin um hið ókomna.
í Castelmola. Gleymdi ég kannske að taka
það fram, að kirkjugarður þessi liggur uppi
á hæðarhrygg utan í fjallshlíðinni, og að
grafirnar líta út eins og þær geti á hverri
stundu hrapað niður brattann? Enda var
það ekki fyrr en eftir að Sebastíana hafði
verið komið fyrir á þessum stað, að ógæfa
hennar hófst — ef að atvik, sem koma fyrir
dauðan líkama, lausan við þá sál, senr veitir
lionum fegurð, geta kallazt því nafni.
Dag nokkurn eftir mikið regn og storm,
hrapaði skriða úr fjallinu, og Sebastína
hraktist út úr gröfinni og niður brattann,
fyrst í hnotviðarkistunni, en síðar kistulaus.
Líkklæðin höfðu svipzt af henni í stormin-
um og myrkrinu, og að lokum hafnaði hún
á aðaltorginu í Taormina. Fyrsti vegfarand-
inn, sem gekk fram á lík stúlkunnar þar sem
það lá afhjúpað og iirakið á mannauðu aðal-
torgi borgarinnar, eftir að hafa verið marga
mánuði í gröfinni — gamall maður frá Gen-
úa — missti nánast ráð og rænu við þessa
óhugnanlegu sýn.
Sebastíana var grafin á ný í kirkjugarðin-
um í Taormina, nærri hliðargötu, sem að
vísu var ekki hávær, en heldur ekki sem ró-
legust. Elskendur, vændiskonur, hermenn,
liðsforingjar og hjúkrunarkonur úr Rauða
krossinum, voru þar á ferli um nætur, í
faðmlögum, á tali og syngjandi gleðisöngva.
Eftir því sem leið, hlaut þessi nætui'hávaði
geigvænlegri blæ, ekki hvað sízt eftir að
styrjöldin gerði næturmyrkrið ógnþrungið,
svo á láði sem legi. Hvað eftir annað rufu
skothvellir, óp og sprengingar næturkyrrð-
ina, unz gleðihávaðinn hvarf með öllu fyrir
gný styrjaldarinnar. Átökin nálguðust í sí-
fellu, þar til dag nokkurn, að sprengja ein
þeytti Sebastíönu upp úr gröfinni og kastaði
henni niður að ströndinni hjá Giardini,
ekki langt frá brautarstöðinni.
Þetta var árið 1943, árið sem Þjóðverjar
voru að flýja Sikiley og dreynrdi illa drauma
einmana í skjóllitlum kofurn, sem þeir
skriðu inn í til þess að sofa meðal brotanna
af hernaðartækjum þeirra, kíkjum og vél-
byssum. Stórvaxinn, fámæltur liðsforingi úr
Bæheimi, sem var að þrem fjórðu hlutum
brjálaður og einum fjórða örmagna eftir til-
raunina til þess að leyna brjálæði sínu, þótt-
ist þekkja aftur forna unnustu sína, þar sem
Sebastíana var, en sú unnusta lá reyndar dauð
undir rústum stórrar byggingar einhvers
staðar í Þýzkalandi. J3rjálæðið, sem honum
hafði lil þessa tekizt að halda niðri í viður-
vist annarra, náði nú hámarki sínu, jafn-
framt því sem leifar þær af viti, sem liann
liafði reynt að kæfa það með, brutust fram
á þann hátt sem nálgaðist snillingsæði. Hon-
um tókst að koma Sebastíönu fyrir í vojnia-
kassa, þekja kassann með svörtu klæði og
setja hann upp á fallbyssuæki. Með þennan
farangur hélt liðsforinginn síðan áfram
flóttanum. Liðsveit sú, sem hann stjórnaði,
brauzt gegnum bakvarðalínu Þjóðverja, og
engu var líkara en að öll sú fylking, sem elti,
væri fylgdarlið líksins á fallbyssuvagninum.
Hinn ærandi og geigvænlegi hávaði styrj-
aldarátakanna fylgdi Sebastíönu eftir á þess-
ari för hennar norður á bóginn. Torfærur
þær, sem liópurinn lenti í að næturlagi,
voru þaktar hergagnaleifum og rotnandi
líkum, en livað eftir annað leifraði himinn-
76
MELKORKA