Melkorka - 01.10.1950, Blaðsíða 25

SEBASTIANA
SkráÖ hejur Vitaliano Brancati
Þröngur vegur, alsettur hnullungsgrýti
líkt og uppþornaður farvegur fjallasprænu,
liggur í bugðum rnilli hárra kletta upp
bratta fjallshlíð ofanvert við Taormina. Við
enda hans klúkir smáþorp, er nefnist Castel-
mola. Það er á að gizka hundrað kofar, og
standa hver upp af öðrum. Dyrnar á fram-
hliðunum eru rétt mátulega háar fyrir asna
að komast gegnum þær, og þröskuldur efra
hússins er í jafnri hæð og þakskeggið á því
neðra. Tveir staurar undir svölum eins húss-
ins hvíla raunverulega á dyraþrepum ann-
ars.
Götur þorpsins liggja allar að kirkjunni,
sem nýlega liefur verið endurbyggð, rétt
eins og þær séu að forðast það að hrapa nið-
ur bratta fjallshlíðina. — Þær eru þröngar og
stuttar, og eftir tvær eða þrjár skarpar bugð-
ur enda þær þar sem ber við heiðan himin-
inn eða blátt hafið — þúsund fet fyrir ofan
örmjóa strandræmuna — eða hallandi trjá-
garða með tærum lækjarsytrum, garða, sem
þó gefa ekki frá sér þá dýrlegu angan senr
ætla mætti, sökum þess að yf’ir þorpinu lrvíl-
ir sífelldur daunn af áburði, sem engin haf-
gola megnar að lirekja á brott. Á stundar-
fjórðungs fresti heyrist stórfengleg klukka
slá og gefa til kynna hina óhagganlegu rás
tímans þar sem hún varpar skugga sínum
frá kirkjuturninum og fær flesta lausa hluti
til að bifast um leið og hún gefur frá sér
liljóð.
í þessu þorpi bjó stúlka nokkur, ólst þar
upp og náði tvítugsaldri. Þegar kvöldaði og
sást til tungls, var hún vön að sitja kyrrlát
og hljóð og lmgsa dreymin um liið ókomna,
þar sem henni varð litið yfir endalausan haf-
flötinn, silfurlitt grjótið og skuggana af hús-
þökunum.
Hún hét Sebastíana. Hún var fjarska auð-
mjúk og hljóð í allri framkomu, lík þjón-
ustustúlku á sveitabæ, og fljót til að roðna
og fara hjá sér. Enda þótt hún væri lirein
sem drykkjarvatn, var hún jafnan uppburð-
arlaus og skömmustuleg hvað sem leið ó-
venjulegri fegurð hennar, var hún hlédræg
og feimin líkt því sem hún væri vansköpuð
og forðaðist að láta sjá sig og svo hrædd var
hún við að líta í spegil, að systur hennar
urðu að draga hana að speglinum með valdi
eins og iirædda kind, ef þær vildu að hún
speglaði sig, og neyða hana til þess að opna
skelfd augun.
,,Æ, gerið jrað fyrir mig, látið mig vera,“
var Sebastíana vön að segja. „Ég bið ykkur
ekki um annað en að láta mig vera. Geri ég
nokkrum nokkuð? Lofið mér þá að vera í
friði. Ef ykkur langar til þess að fara eitt-
livað, þá farið. Ef þið viljið fara frá Castel-
mola, þá farið frá Castelmola, en um fram
allt lofið mér að vera í friði.“
Og systur hennar, móðir og faðir létu
liana í friði.
Sebastíana gat setið klukkustundum sam-
an í litla lierberginu sínu, að því er virtist
afskiptalaus af því sem var og gerðist kring-
um hana, — dauðum hlutum, svo sem borð-
inu og skápnum, jafnt sem lifandi hlutum,
hvort lieldur sem þeir gengu á gólfinu eða
skriðu um loft og veggi. Öllu þessu sýndi
hún sömu hæverskuna, auðmýktina, um-
burðarlyndið. Hamingjusöm í lítillæti sínu
og þögn, í senn glöð og kyrr, ánægð þrátt
fyrir afskiptaleysi annarra, lifði hún lífi sínu
á þennan hátt, unz 9. september 1939, er
hún fékk skyndilega liitasótt. Fyrir sólarlag
var hún látin.
Hún var jarðsett í litla kirkjugarðinum
MELKORKA
75