Búnaðarrit - 01.06.1969, Page 156
Plæging
Eftir Ólaf Jónsson
Útvarpserindi flutt 3. nóv. 1969 með litlum viðauka
Gamlir menn gera erfðaskrár. Það er að segja, ef þeir
telja sig Iiafa einhverju að ráðstafa og láta sig einhverju
varða, hvað um það verður, þegar þeir eru allir. Sumir
hafa safnað fjármunum, löndum, húsum, lausum aurum
eða öðrum efnislegum verðmætum, aðrir aðeins revnslu
og þekkingu, er þeir hyggja, að öðrum megi að gagni
koma. Þó er það svo, að slík óáþreifanleg verðmæti vilja
reynast vonarpeningur, því hvort tveggja er, að erfingj-
amir telja sig illa svikna á slíku léttmeti og þykjast
líka oft kunna miklu betri skil á öllu slíku.
Það er því svo, að þótt ég hafi látið tilleiðast að rabha
hér enn einu sinni um búnaðarmál, þá er það ekki fyrir
þá sök, að ég telji mig hafa neinn hoðskap að flytja nú-
tímanum eða framtíðinni. Hitt er að sjálfsögðu eðlilegt,
að eftir nær hálfrar aldar störf við íslenzkan landbúnað
og ræktunarmál sér í lagi, þá þykist ég hafa aflað mér
nokkurrar reynslu í þessum efnum. Þið getið nefnt
það þráhyggju eða kreddur, ef ykkur sýnist svo.
Ætti ég að þjappa saman í eina setningu niðurstöð-
unni af brauki mínu við ræktun, bændum til ábendingar
og afnota, þá yrði hún þessi: LœriS að plœgja! Ég hef
sem sé smám saman tekið þá trú eða sannfæringu, að
mesti þverbresturinn í íslenzkum ræktunarmálum sé sá,
að íslenzkir bændur hafi aldrei lært að nota plóg sem
sjálfsagt og bráönauðsynlegt heimilistæki við ræktunar-
störfin. Það er sannfæring mín, að engin ræktun verði
farsællega til lykta leidd, án þess að plógur komi þar