Heilbrigðismál - 01.03.1951, Blaðsíða 2

FRÉTTABRÉF UM HEILBRIGÐISMÁL
2
jafnaði á þessum stöðum. En skynsamastir eru Kínverjar, sem taka
í höndina á sjálfum sér, þegar þeir heilsast. Sennilega hafa þeir lært
af reynslunni, að ekki er hollt handabandið' þegar kóleran gengur,
þótt ekki hafi þeir getað vitað það sem menn vita nú, að kóleru-
sýklar eru oft á höndunum, þegar sú farsótt gengur.
En hvað kemur þetta okkur við hér úti á Islandi? munu margir
spyrja. Jú, þetta kemur okkur við, blátt áfram vegna þess að við
emm háðir sömu lífslögmálum og aðrir, en hvemig sem við liíum í
trássi við landslögin, þá getum við' ekki smeygt okkur undan lög-
málum lífsins. Við verðum að vita, og komumst ekki hjá að taka tillit
til þess, að bakteríurnar, sem halda til í liverjum einasta manni,
hafa sínar samgönguleiðir, að sínu leyti rétt eins og bílarnir. Þeir
fara ekki yíir holt og hæðir og bakteríurnar heldur ekki livar sem
er. Þær berast aðallega frá munni og höndum og kossar og handabönd
eru farartækin.
Hvergi er eins mikið af bakteríum í mannslíkamanum og í ristl-
inum. Saurinn er að mestu leyti bakteriur og oft hættulegir sýklar
í honum. Ytrasta lireinlæti er nauðsynlegt við alla meðferð á honum
og það verður aldrei of vandlega brýnt fyrir þeim, sem fást við
matargerð, að þeim ber skylda til að halda höndum sínum hreinum,
ekki aðeins af sínum eigin saur, heldur einnig af öllum óhreinindum,
hverju nafni sem nefnast. Á opinberum matstöðum er slíku hreinlæti
víða mjög ábótavant, enda hefur mikið borið á því, einkum á mat-
söluhúsum utan Reykjavíkur, að fólk hefur sýkzt unnvörpum, sem
þar hefur neytt matar. Það væri fróðlegt, að koma með agarskálar
inn í eldhús matsölustaðanna og rækta frá fingrum kokkanna. Eftir
nokkurar slikar ræktanir væri hægt að sjá hverjir væru hreinlegir
og hverjir ekki. Ef þeir ættu von á slíkum heimsóknum, þar sem þeir
yrðu að setja fingurna á skálarnar án þess að þvo sér áður, gæti verið
að þeir hugsuðu betur um hendur sínar.
Barnasóttir. Auk inflúenzunnar, sem ekki hefur verið skæð og nú
er að réna, ganga mislingar, kíghósti og lilaupabóla. Eg hef þrásinnis
orðið' þess var, að foreldrar eru allt of sljóir fyrir því að vernda börn
sín fyrir þessum sóttum. Enginn kærir sig um að fá allar þessar sóttir
í einu, enda getur það orðið ungum börnum hættulegt, en svo er að
sjá sem sumar, og ekki allfáar mæður hugsi sem svo, að þessir sjúk-
dómar verði ekki umflúnir og gcri ekkert til að verjast þeim. Sumar
hafa þann hættulega hugsunarhátt að halda að allt sé örlög og að
börnin fái þetta ekki nema þau eigi að' fá það og bezt sé að láta allt
ráðast. Þær ranka þó kannske við sér ef þær sjá barnið sitt ganga út
á bryggjusporð, eða að sjóðandi potti. En þær hika elcki við að bjóða
tuttugu la-ökkum í afmælisveizlu, þótt þær megi vita að þrír gestir
bætist við — mislingarnir, kíghóstinn og hlaupabólan. Það mun vera