Samtíðin - 01.11.1941, Page 17

SAMTlÐIN
13
Jean-Jacques Bernhard:
r
E g e r e n
I-LESTINNI, seni brunaði út í ó-
vissuna, voru nokkrir stór-
skotaliðsmenn. Þeir voru að skegg-
ræða um einhvern Grimard, sem
lilotið liafði heiðursmerki fyrir vask-
lega framgöngu. Eins og venja er til,
þegar svo ber undir, álitu þeir, að
liann liefði ekki átl þessa viðurkenn-
ingu skilið, og liver um sig tilnefndi
dæmi þess, að gengið hefði verið
framhjá sér við útbýtingu heið-
ursmerkjanna.
— Að þið skuluð álíta svona hé-
góma umtalsverðan, sagði. allt í einu
liár og fölleitur unglingsmaður, sem
hlustað liafði þegjandi á félaga sína.
Þessir ungu menn voru sóðalegir
útlits, en liið suhhulega útlit Brandels
var með öðrum liætti en útgangurinn
á félögum hans. Útlit hans var ekki
samkvæmt sjálfsagðri venju, heldur
virtist það stafa af hendingu einni.
Nú fór liann að reyna til að koma
félögum sínum í skilning um, hve
Iiernaðarlegar viðurkenningar væru i
raun og veru fánýtar. Voru þeii
virkilega slíkir óvitar, að hægt væri
að siga þeim út i eldinn með því að
lofa þeim barnaglingri i launaskyni!
Þeir gátu öðlast miklu mikilsverðari
umbun í sál sinni en þess háttar fá-
nýti. Sumir þeirra hlustuðu á hann
með samúð og skilningi, aðrir með
viðurkenningu án þess ])ó, að þeim
væri fvllilega Ijóst, hvað hann var að
fara, og enn aðrir horfðu á hann með
92. saga Samtíðarinnar
g i n h e t j a
ertnisglotti á vörum. Hann sór og
sárt við lagði, að hann mundi aldrei
taka við neins konar heiðursmerkj-
um.
— Þú segir þetta núna, en ætli þú
skiptir ekki um skoðun, ef til kast-
anna kemur! sagði einhver.
Skömmu seinna lagði þessi her-
deild til atlögu við óvinina. Brandcl
bauðst undir eins til að vera þar, sem
hættan var mest. Herforingjarnir
furðuðu sig á fórnfýsi hans.en félagar
hans létu háðsvrði falla. Þeir sögðu:
-— Þarna er einn, sem er að reyna
að krækja sér í heiðursmerki, sem
liann þykist þó fyrirlíta!
En Brandel afsakaði sig ekki einu
orði.
Einn morgun, þegar hann var að
koma úr njósnarleiðangri, varð hann
fyrir sprengikúlu, sem reif af honum
hálfa öxlina. Honum tókst þó að kom-
asl til félaga sinna, og hann gekk fyr-
ir foringja sinn til þess að skýra hon-
um frá þvi, sem við liafði horið. Hann
varð að halda með liægri hendinni
undir vinstri handlegg sér, sem var
gersamlega máttlaus. En meðan hann
var að tala, hné hann niðnr og var
síðan horinn burt á sjúkrabörum. En
hann héll áfram að endurtaka í sí-
fellu:
Bráðum munuð þið sjá, bráðum
munuð þið sjá, þið munuð allir kom-
ast að raun um.