Samtíðin - 01.05.1958, Qupperneq 13

SAMTÍÐIN
9
232. SAGA SAMTÍÐARINNAR
féögnvaldur £A
mgóóon, [/ idiuo
Váu
LÍFTAUGIN
Niðurl.
ÞAÐ VAR komin Þorláksmessa.
Veður hafði verið stillt og þurrt, en
frost mikið. Fjallið var orðið mjög
bólstrað og býsna hættulegt. Þurfti
ég því að liugsa vel um féð. Mér leið
lika alltaf bezt, þegar ég var einn úti
við og hafði um nóg annað að hugsa
en alla þessa heimskulegu afbrýði-
semi. Ég varð þá að minnsta kosti
ekki sjálfum mér til skammar eða
skapraunar með bannsettu snuðrinu
og njósnunum.
Ég kom alltaf heim um hádegis-
bilið til að borða, og að lokinni máltið
gekk ég inn i herbergi mitt og reyndi
að líta í bók. Húsmóðirin vildi aldrei,
að ég færi aftur á beitarhúsin, fyrr
en ég hefði fengið kaffi, þar sem ég
kom þaðan mjög seint á kvöldin.
Er ég hafði staldrað við alllanga
stund inni hjá mér, fór ég fram í eld-
hús. Þar var enginn. Þó greip mig
þessi hræðilegi grunur. Hvers vegna
hafði Helga ekki komið inn til mín
eins og oft áður? Ég vissi raunar of-
hoð vel, að hún hafði nógu öðru að
sinna rétt fyrir hátíðina en að vera
að hanga yfir mér. Samt læddist ég
fram að dyrunum á stofunni. Þar
hlaut kennarinn að vera. Kennslu
var nú lokið, því að jólaleyfið var
byrjað. En kennarinn ætlaði að dvelj-
ast í Hlíð um hátíðarnar.
Ég lagði við hlustirnar, en heyrði
ekkert. Þá opnaði ég dyrnar hljóðlega
og skyggndist inn í stofuna. Og þar
sá ég það, sem ég hafði lengi þráð
af brjálæðiskenndri, ógnþrunginni
tilhlökkun. Undir glugganum stóð
kennarinn með Helgu í örmum sin-
um. Hún sleit sig i ofboði af hon-
um, þegar hún sá mig, eða stóðst það
á endum, að hún var einmitt að því,
þegar ég opnaði dyrnar. Þá lirópaði
ég og lagði þá fyrirlitningu i rödd-
ina, sem ég átti til: „Svona ertu þá!“
Síðan rauk ég á dyr.
Ég lieyrði, að Helga kom þjótandi
á eftir mér, heyrði hana kalla til mín
grátklökkri röddu og biðja mig að
finna sig, en ég lét sem ég heyrði ekki.
Hún skyldi fá að vera hjá honum fyr-
ir mér. Mig gilti einu, þótt samvizk-
an þjakaði hana örlítið. Hún var vel
að þvi komin.
Svo hélt ég af stað til beitarhús-
anna. Hugur minn var í þvílíku upp-
námi, að fyrst í stað gat ég ekkert
hugsað í samhengi. Mér var það ljóst,
að öll lífshamingja mín hafði nú
brugðizt mér fyrir fullt og allt. Héð-
an í frá mundi lífið mér óbærilegt.
En var það ekki einmitt þetta, sem
ég hafði alla tíð búizt við og jafnvel
vonað? Nei, nei. Ég botnaði ekkert í
sjálfum mér, vissi bara það eitt, að
hér gæti ég elclci haldizt við deginum
lengur, úr því sem komið var.
En hvert gæti ég farið ? Það mundi
verða lagt mér fallega út eða hitt þó
heldur, ef ég hlypi úr vistinni á miðj-
um vetri! Ég yrði hvorki meira né
minna en ofsóttur af öllum rógtung-
um sveitarinnar, og þær voru furðu
margar. Og hvar mundi ég svo fá
vinnu eftir annað eins athæfi? Nei,