Samtíðin - 01.06.1960, Blaðsíða 13

SAMTÍÐIN
9
Alvarleg gamansaga frá Bláströnd Frakklands
ÞEGAR UPPGJAFA-BÚFAR e.gast VIÐ
BILL DAVIS gekk fram á svalirnar á
skrauthýsinu sinu, teygði úr sér og
lenndi áugunum yfir fagurhlátl Miðjarð-
at'hafið. Loksins liafði liinn langþráði
(h-auinur lians rætzt eftir sextán ára
hvíldarlausan flæking um álfuna, vina-
Jaus> heimilislaus með eilífan ugg í
rjósti. Nú liafði hann loks eignazt heim-
jjh lagran garð, vingjarnlega nágranna.
Bir langa skuggatilveru vafði sólskinið
lann örnnnn. Hann var allt að þvi alsæll.
Auk þess hafði hann von um gott kvon-
an8> og í trausti þess hafði hann keypt
ahegan demantshring i Nice á dögun-
um.
Barna var einhver að koma. Ef til vill
'ar það Betty. Nei, þvi miður. Þetta var
auðkýfingurinn, sem bjó í næsta húsi,
orritt, krypplingurinn með apaandlit-
’ °g teymdi með sér hundinn sinn, ægi-
egan, þýzkan lögregluhund. Bill fann á
fei* a® nú lægi eitthvað illt í loftinu Hann
atði ekki verið glæpamaður í sextán ár
'llr ekki neitt.
Hann gekk til móts við Porritt. Mikið
juátti vera, ef ekki byggi eitthvað ljótt
við þetta apasmetti. „Góðan dag,
0111 It. Gerið svo vel og ganga í bæinn,
°^.llu lika, Plútó,“ sagði hann og klapp-
a 1 hundinum.
»Góðan dag. Svo þér vitið þá líka, hvað
utó minn heitir,“ sagði krypplingurinn
gtaðai-i í bragSi
Q ”^er þekkja allir Plútó,“ sagði Davis
ugsaði um leið, að það væri nú meira
Sagt yrði um eiganda lians. Porritt
hafði átt þarna lieima tíu ár, að vísu ver-
ið eins og fló á skinni, en heldur ekki
eignazt einn kunningja i öllu þorpinu,
hvað þá meira. Sá var munurinn á þeim,
að þessar sex vikur, sem liðnar voru, síð-
an Davis kom þarna, hafði hann eignazt
fjölda vina, sem voru boðnir og búnir til
að gera allt fyrir hann.
„Hér er allt komið i lag,“ sagði Porritt,
þegar þeir voru setztir inni í stofu, „enda
hafið þér nú liaft yndislega meðhjálp,
Davis, ekki satt?“
Davis vissi, að hánn átti við konuefni
hans, og honum líkaði ekki tónninn í orð-
unum. „Langar yður til að líta á íbúð-
ina?“ sagði liann
„Nei, þakk’ vður fvrir, en það var ann-
að, sem ég ætlaði að tala um við yður.
Ætli það sé ekki bezt að komast strax að
efninu?“
Davis fann óþefinn af orðunum. „Þér
eruð þó ekki komihn til að selja mér eitt-
hvað, Porritt?“
Krypplingurinn gældi við hausinn á
hundinum sínum, skáskaut siðan aug-
unum upp á húsbóndann og svaraði með
lymskulegu glotti:
„Þér eigið kollgátuna, herra Davis.“
„Og hvað viljið þér selja mér?“
„Þagnarheit niitt. Þér myrtuð belgiska
blaðamanninn, Max Bernard, fju’ir tveim
árum. Þetta hef ég nú skrifað örstutta
skýrslu um ásamt lýsingu á yður og upp-
lýsingar um hið nýja heimilisfang yðar
og sent hana í innsigluðu umslagi til lög-
fræðings míns í Bruxelles. Bréfið á hann