Samtíðin - 01.06.1960, Blaðsíða 14

10
samtíðin
því aðeins að opna og afhenda rannsókn-
arlögreglunni þar í borg, að hann frétti
lát mitt, áður en ég gef honum fyrirskip-
anir um að endursenda mér hréfið óhreyft
— eða ef okkur skyldi ekki.semja, og það
fær hann að vita i næstu viku.“
Porritt hallaði sér örlítið aftur á 'hak
og glotti. „Við vitum báðir, að þessi Max
Bernard var ekki einungis vinsæll hlaða-
maður, heldur einnig stórhættulegur
njósnari og manndrápari. Það var að vísu
aldrei liægt að sanna, að hann hefði
myrt ítalskan njósnara og konu frá ensku
leyniþjónustunni, en við vitum háðir, að
þar var enginn annar að verki“
„Hann hafði nú fleiri morð á samvizk-
unni en þessi tvö,“ sagði Davis. „Og yður
að segja sat hann um líf mitt, þegar ég
kálaði honum.“
„Því trúi ég mætavel,“ anzaði Porritt.
„Ég lief alltaf hugsað mér, að þér hafið
myrt hann í sjálfsvörn. En það verður
bára aldrei hægt að sanna, því yðar menn
myndu aldrei þora að koma fram í dags-
ljósið og hera málstað yðar vitni. Og það
fólk, sem kallað yrði til vitnis gegn yður,
er svo dæmalaust vitlaust og óvant öllu
slíku, að þér munduð ekki eiga neina
lífsvon. Mannskrattinn var líka svo frá-
hærlega vinsæll af alþýðu, sem ekkert
vissi um hann. Þetta var nærri því þjóð-
hetja!“
Davis leit á úrið sité. „Ég er að verða
of seinn,“ sagði hann.
„Sama máli gegnir um mig,“ svaraði
Porritt, rétt eins og hann væri þarna í
venjulegum viðskiptaerindum. „Þá er víst
ekki annað eftir en láta yður vita verðið:
Fimmtán þúsund sterlingspund.“
Davis svaraði engu, en hann hugsaði:
„Fimmtán þúsund pund. Hér um hil allt
það fé, sem ég hef safnað á fimmtán voða-
legum árum. Andvirði þessa fallega húss
og þeirrar notalegu tilveru, sem ég er
nýbyrjaður að njóta. Allt þetta hyggst
þessi viðbjóðslegi apamaður að leggja i
rústir fyrir mér.“
„Við skulum koma út; það er þungt
loft hérna inni,“ sagði hann og gekk a
undan. Porritl og hundurinn eltu hann-
„Ég hef stundum verið að velta því fyr'
ir mér, Porritt, livað þér hafið fyrir stafni
og hvers konar maður þér eruð. Við höf'
um allir áhuga fvrir að komast eftr þvh
. og það var einn af þessum smyglarafoi-'
ingjum, sem vissi allt um yður. Ég hitti
hann í tunglsljósi, og ég get fullvissað yð'
ur um, að sá var nú ósvikin blóðsuga.
Porritt svaraði aðeins: „Ég þarf að fa
þessa peninga fyrir næstu helgi.“
„Illustið þér nú á mig, Porritt," sagöi
Davis. „Þér vinnið óþrifaverk yðar eiH'
samall, nema hvað þér hafið stöku sinH'
um einhvern njósnara yður til aðstoðai-
En ég vann í stórum félagsskap. Það ei
alveg rétt hjá yður, að félagar mínir gei11
ekki koinið fram úr fylgsnum sínuni til
þess að hera vitni með mér fyrir dóni'
stólunum. En ef þér ímyndið yður, a^
þeir láti ótíndum þorpara eins og vðn1
haldast uppi að ofsækja mig, þá eruð þeI
minni vitmaður en ég hélt.“
Porritt andvarpaði: „Ég var nú átta al
við þessi störf, og mér er fullkunnugt uin>
að afhrotamenn þekkja lítið hver til anH'
ars og er yfirleitt alveg sama hverjun1
um annan.“
Davis sá, að hér tjáði ekki annað e11
heita lagni. Plútó var farinn að þefa 11
garðkönnunni. Hann var sýnilega dauð'
þyrstur.
„Ertu þyrstur, Plútó minn?“ sagð1
Davis og klappaði hundinum vingjai-11
lega. Því næst hellti hann vatni í skál og
gaf honum að drekka.
Porritt varð alll í einu góðlegur á svip
inn. „Þetta var fallga gert af yður,“ sag’^J
hann. „Allir verðum við að lifa,“ baú11
hann við, „og sumir verða stundum a