Samtíðin - 01.06.1960, Blaðsíða 17

SAMTÍÐIN
13
^öldu o. fl. sjúkdómum árið 1910). Hann
rn*tti því sífelldri mótstöðu í rannsókn-
arstofnuninni, þar sem liann átti eftir að
starfa œvilangt, en þeir Wright virtu
^'allt hvor annan.
Blóðeitrun sú, er herjaði á særða menn
1 heimsstyrjöldinni fyrri, varð Fleming
mJkil hvatning til að reyna að finna lyf
ei varnað gæti bakteríusýkingu. Árið 1922
^at hann sýnt samstarfsmönnum sínum,
nasaslím og tár gátu stöðvað sýkla-
Móður. Urðu þá allir, er kömu til Flem-
lnSs, að gráta, og börnum borgaði hann
Peninga fyrir noklcur tár, sem þau úl-
e Uu fyrir hann. En gallinn var sá, að
yzosymið i tárunum var ekki bakteríu-
, lepandi. Það virtist vera ein af bakter-
1Uvörnum líkamans, annað ekki. Samtvar
Pppgötvun Flemings mjög merk og vakti
nilklar vonir.
En stéttarbræður lians tóku öllu fálega,
S°m knnn skýrði þeiín frá, bæði í ræðu
nk iiti. Hann skorti að vísu hæfileikann
j^að auglýsa sig, en skilningsleysið særði
1111 nijög. Seigla hans reyndist þó ódrep-
. .. P enn þá ríkari lyndiseinkunn en
t °gniu, og af fundunum hélt hann að
!SU v°nsvikinn heim, en staðráðinn í að
lllna áfram — áfram.
0 ArAR það 1928, að undrið gerðist.
eilllng var að sýna félaga sinum sýkla-
aJ|’ 11 r °g lét svo um mælt, að þrátt fyrir
dr ,'.Ðeri ekki ráðlegt að fleygja þessu
M asli; ma«u r vissi aldrei, hvað ske kynni.
, ^Sla hafði setzt á mörg af glösunum
al]1'\HHfnknarstofunni. Þá tók Fleming
lJs 1 eillu eftir því, að sýklarnir forðuð-
Sa lana eins og heitan eld. „Skrítið",
seh* * *lann og hreinsaði burt efnið, er
oo na am Py rir sér að verða penisillín,
U að athuga það. „Þetta getur haft
Sq 1 iIegar afleiðingar í för með sér“,
a|ðl hann.
eniing rannsakaði nú kuskið, sem
fokið hafði inn um gluggana á rannsókn-
arstofum hans, og prófaði það á margs
konar sóttkveikjum. Myglutegund þessi
drap sýklana með eindæma árangri.
Fleming ræktaði efnið nú i næringar-
vökva, er reyndist brátt jafn bakteríu-
drepandi og mvglan sjálf. Hann var nú
handviss um, að hann hefði gert merki-
lega uppgötvun. En þegar hann skýrði frá
henni í læknarannsóknafélaginu, sem
kuldalegast hafði tekið frásögn hans um
lyzosymið, létu menn sér enn fátt um
finnast. Þar við bættist, að i rannsóknar-
stofnun Flemings voru menn þessu
„föndri hans“ óvinveittir.
Andspvrnan var ekki eins furðuleg og
virðast mætti i dag. Menn höfðu áður
kynnzt bakteríudrepandi efnlim, en á
þeim var sá mikli galli, að þær unnu einn-
ig á frumum likamans. Því töldu allir víst,
að Iivert það efni, er dræpi sýkla, hlyti
einnig að drepa frumuvefi mannslíkam-
ans. Auk þess skorti Fleming tilfinnan-
lega hæfileikann til að reka snjallan áróð-
ur fyrir uppgötvunum sínum. Því var
litið á rannsóknir hans eins og skrítið
grúslc. Sjálfur trúði hann statt og stöðugt
á mátt myglunnar, og' sunnudag einn,
skönnnu eftir að hann hafði fundið liana,
fór hann með grugg í glasi til nokkurra
vina sinna. „Um þetta mun allur heim-
urinn einhvern tíma tala,“ sagði hann.
„Það eina, sem mig vantar núna, er
efnafræðingur til að lijálpa mér.“
En enginn efnafræðingur fékkst til að
hjálpa honum. Rannsóknarstofnun
Wrights skorti líka fé lil að launa hann,
og Fleming varð að láta sér nægja aðstoð
tveggja lækna, sem lmeigðir voru fyrir
efnarannsóknir Þeir reyndu að vinna
undraefnið úr myglunni, — en gáfust upp.
Tíu árum seinna kom i Ijós, að þeir höfðu
ekki verið nema hársbreidd frá setlu
marki.
Fleming stóð nú einn uppi með mygl-