Börnin - 01.12.1905, Side 7

7
ift, þegar prestskonan kom eitt kvöld og sagöi: . „í>ý; hefir svo
fallegt tré fyrir aftan húsið þitt. Eg get ekki fcngiö neitt
handa börnunum mínum. Viltu ekki selja mér þetta?"
. J 'vþ.bCi' rfUJ.r'
Moðirin leit til drengsins og sagði: „Tréð, er þitt. Þú
getur keypt þér skó fyrir peningana. Þú þarft þeiri'a.við.“
Drengurinn lét tiileiðast, en sárt var þaö fyrir hann. Tréð
var svo höggvið niður. Og jólanóttina ljómaði það mieð mörgu
ljósunum á prestssetrinu. En fátæka drengnum var ekki gleymt.
Honum var boðið og hann fékk að sjá, hvað fallégt tréð var.
Og hann koni heint með margar gjafir, sem honum höfðu verið
gefnar. Börnunum sagði hann söguna af trénu, og á prests-
setrinu var hann enn marga glaða jólanótt.
Sagan af litla jólatrénu er samt ekki úti enn. Fyrir utan
bæinn stóð lítill kofi. Þar bjó gönnil kona og var sjö ára göm-
ul stúlka, dóttur-dóttir hennar, hjá henni. Veslings-stúlkan var
veik, var með mörgum vondum sárunl og tók oft mrkið út.
Jólanóttina var dimt mjög í litla herberginu hjá þeim. Barnið
lá i rúmihu og sagði grátandi: „Amma, fæ eg engin ,jól?“
„Ekki hér á jörðinni, góðin mín,“ svaraði amma hennar.
„Á himnum eru einlægt jól, og bráðum kemur drottinn Jesús og
tékur mig til sin og þig lika, ef þú bíður nreð stíllingu og ert
þolinmóð." Barnið hélt áfram að gráta. Og amma þess hefði
grátið líka, en hún gat nú ekki lengur grátið.
Barnið Jesús sá tár veiku stúlkunnar, og hann heyrði and-
vörp gömlu ömmunnar. Fátæki drengurinn gekk fram hjá
kofanum. Og þegar hann sá fallega tréð á prestsetrinu með
öllum ljósunum, daitt honum í hug stúlkan, sem hafði verið
að gráta, og hann sagði'börnunum líka frá henni. Þá báðu þau
pabba sinn og mömmu að lofa sér að höggva toppinn af trénu
þeirra og fara með hann í kofann til veiku stúlkúnnar. Þetta
var þá lika gert. Og á stað fara börnin með toppinn af trénu:
Þau læðast hægt inn í kofann, kveikja á kertunum í eldhúsinu
og ýta svo með mestu varúð trénu inn í litla herbergið. Amma
stúlkunnar hafði sofnað í stólnum sínum, en lijía stúlkan grúfði
ofan í koddann sinn. En þegar börnin hlupu út, marraði í
luirðinni. Stúlkan lkur upp og sér þá tréð.
„Amma!“ kallar hún. Amma hennar ætlaði naumast að
trúa sínum eigiti augum. Hún tók tréð og lét það hjá rúminu.
Þarna stóð það í marga daga, og öll sorg gleymdist vegna
trésins. Á hverju kveldi kveikti amma á einu kertinu. Ojg
þegar seinasta kertið var útbrunnið, hrópaði barnið :: „Amma!
hvað tréð mitt er ljómandi. Barnið Jesús stendur hjá þvi!“