Morgunn - 01.06.1945, Qupperneq 57

M 0 R G U N N
53
Því næst segir frú Leonard frá því er hún var í Norður-
Englandi, að miðilsstarfi sínu og fyrirlestrum. Hún of-
þreyttist og neyddist til að leita sér hvíldar. Hún finnur
yndislegan og kyrrlátan stað, hvílist og getur óðara byr.j-
að starfsemi sína aftur. Þá var það í apríl um vorið, að
hún er á gangi sér til hressingar á fögrum stað. Þá kemur
yfir hana óvænt og magnmikil innri fagnaðarkennd. Hún
sér ekkert, en finnur, að vera sem hún sér ekki, er í
fylgd með henni, og að frá henni streymir þessi undur-
samlegi fögnuður. Hún verður altekin dásamlegri og sælu-
ríkri lausnarkennd, og innra með henni, eins og hljóma
og óma þessi orð: ,,Ég er frjáls----ég er hamingju-
söm------ég er sæl------það er eins og ég hafi hækkað
af þessu!“ Hún nær engu sambandi við þessa veru, en
frá henni streymir þessi bjarta sæla, eins og af nýfengnu
frelsi og lausn. En síðar um daginn heyrir hún sjálfa sig
segja þessi orð, án þess að hún ráði við það: „Hversu
hamingjusöm, frjáls og sæl, og hvesu falleg mun ekki
Olivía M. — vera í andaheiminum, og nú hefir hún hækk-
að, þar sem meinsemdin í mjöðminni veldur henni ekki
lengur óþægindum”. Um ályktanir sínar af þessu kyn-
lega atviki segir frú Leonard á þessa leið:
„Mér kom alls ekki til hugar, að Olivía væri raunveru-
lega farin af jörðunni. Ég hugsaði mér, að eterlíkaminn
hennar hefði einhvern veginn losnað um stund frá hin-
um jarðneska, hefði komizt til mín og hefði verið að gera
mér ljóst, að eterlíkaminn bæri ekki þrautir og lýti hins
jarðneska, eins og sjaldan mun vera, eða aldrei. Ég gerði
mér í hugarlund, að Olivíu mundi líða illa, að hún hefði
skilið við líkamann um stund, hefði komizt að mér til
þess að láta mig vita, að í eterlíkamanum væri ekki um
neina vanlíðan að ræða, og að það væri dýrmæt lausn,
að mega lifa í honum um stund.
Einni viku síðar barst mér sú fregn, að Olivía væri
önduð. Hún hafði farizt í einni svipan í loftárás, þar sem
þungri sprengju hafði verið varpað á húsið, sem hún