Morgunn - 01.06.1945, Qupperneq 59

M 0 R G U N N
55
fjöllin bar við undursamlegan bláma himinsins. Þai’ sem
ég stóð og virti fyrir mér hið undursamlega landslag, '7arð
ég skyndilega altekin mikilli og sterkri gleði. Það var þó
ekki gleði yfir fegurð landsins, sem fram undan lá, heldur
ólík og annarleg fagnaðarkennd.
Ég varð vör við návist tveggja ójarðneskra vera, ég
lagðist hljóðlega niður á jörðina, re.vndi að vera eins mót-
tækileg og mér var frekast unnt, og beið þess ef vera
kynni, að mér tækist að fá vitneskju um, hverjir væru
hjá mér. Landslagið, sem fyrir stundu hafði heillað mig,
hvarf mér nú gersamlega, og ég skynjaði ekkert nema
þessar tvær verur, sem hjá mér voru. Önnur þeirra var
Olivía. Hún sagði:
,,Já, það er ég og auðvitað eru hinir með mér. Ég hefi
þráð að segja þér frá minni dásamlegu hamingju“.
Hún fór nú að segja frá því hvernig hún hefði vaknað,
eins og af stuttum blundi, eftir að sprengjan féll, sem
batt enda á jarðlíf hennar. Hún sagði, að umhverfis sig
hefðu þá staðið þeir, sem hefðu ,,dáið“, þeir, sem hefðu
talað við sig á fundunum. Meðal þeirra voru faðir hennar
og Frank. Þessir samfundir höfðu ekki vakið henni neina
furðu, þar sem hún var áður sannfærð um, að hún mundi
fara af heiminum þessa nótt. Hún mundi þá þegar glöggt
það, sem hún hafði lesið í bókum, eða heyrt á sambands-
fundum, um í hverskonar ástandi fólk væri, þegar bað
vaknaði af andlátsblundinum. Þessvegna fannst henni
þetta allt eðlilegt og henni leið vel, þar sem hún lá. En
Frank sagði henni. að hún yrði að hjálpa sjálf til að losa
sig frá þessu umhverfi (Sennilega hinu jarðneska. J. A.),
því að eins fljótt og mögulegt væri, yrðu þau að „fara
heim“. Hún kvaðst þá hafa lítið skynjað af umhverfi sínu,
því að öll hugsunin hefði snúizt um fögnuðinn yfir að
vera aftur með föður sínum og Frank. Henni hefði ekki
fundizt neitt annað skipta máli. Þó sagðist hún hafa óljóst
orðið vör við hinar ægilegu rústir umhverfis sig og skynj-
að þjáningarnar, kvíðann og æsinginn frá hinu fólkinu,