Morgunn - 01.06.1958, Blaðsíða 26

20
MORGUNN
ins vaknaði ég við það, að mér fannst síminn kalla. Ég
flýtti mér út úr rúminu, en gerði þá uppgötvun, að þetta
var vekjaraklukkan, sem hringdi, þótt ég hefði alls ekki
stillt hana á að vekja mig. Þá var klukkan 45 mín. yfir 5.
Samt lagði ég ekkert upp úr þessu og fór óðara upp í rúm
mitt aftur. Fimm mínútum síðar hringdi síminn. Skyndi-
lega hafði orðið breyting á manninum mínum. Hann hafði
slokknað út eins og kertaljós kl. 45 mín. yfir fimm.
*
í sept. og okt. 1953 dreymdi mig fimm sinnum, að ég
hefði nefbrotnað. Svo lifandi höfðu draumar mínir verið,
að sérhverju sinni, er ég hrökk upp af þeim, hentist ég
fram úr og að speglinum til að ganga úr skugga um, hvort
nokkuð hefði komið fyrir nef mitt.
Að kveldi þess 10. nóv. ók ég að heiman og ætlaði að
finna vinkonu mína. Ég varð fyrir slysi. Andlit mitt varð
alblóðugt, en þótt ótrúlegt sé, komu mér ekki varnaðar-
draumar mínir í hug fyrr en ég var komin í sjúkrahúsið.
. . . Þar var tekin af mér röntgenmynd. Hún leiddi í ljós,
að ég var nefbrotin.
*
8. júlí 1918 hafði fjölskylda J. R. Daleys liðsforingja
safnazt saman til hádegisverðar í Paynestown á Jamaica.
Þau sátu í árdegisherberginu. Frú Daley bað þá Lenu dótt-
ur sína að fara og sækja smámyndir, sem nýlega höfðu
borizt frá Frakklandi. Lena fór af stað og varð að ganga
í gegn um hina stóru og fremur dimmu dagstofu fjölskyld-
unnar. 1 dagstofunni stóð svonefnd „afaklukka“ við einn
vegginn, og þegar Lena kom inn í stofuna, sá hún ungan
mann, klæddan hvítum buxum og bláum jakka, standa og
horfa á klukkuna. Lena nam staðar undrandi. I öllu hús-
inu var enginn gestur annar en unnusti hennar og við hann
hafði hún skilið í árdegisherberginu fyrir augnabliki.
Ósjálfrátt varð henni litið á klukkuna, sem ungi maður-
inn starði á. Hún stóð nákvæmlega á eitt. Á sama augna-