Morgunn - 01.06.1958, Síða 20

14 MORGUNN
sá ég enga slíka ójarðneska gesti í húsi okkar, þótt aðrir
í húsinu sæju þá.
Bróðir minn veiktist af barnaveiki. Þá varð það, að
kennslukonan, sem bjó í næsta herbergi við herbergi hans,
sá hávaxna konu, með slæðu yfir höfðinu og slóða á kjóln-
um sínum, ganga í gegn um herbergið. Um leið og þessi
vera kom inn í herbergi bróður míns, féll á hann værð og
hann sofnaði.
öðru sinni var það, að bróðir minn veiktist svo mikið,
að amma mín lét flytja hann inn í herbergi sitt. Amma lá
í rúmi sínu við hliðina á rúmi hans, þegar hún sá látna móð-
ur hans, dóttur sína, koma inn í herbergið, ganga fyrir fóta-
gaflinn á rúmi hans og síðan meðfram rúminu. Rúmið var
þétt upp að veggnum og þegar móðir mín gekk meðfram
því, dró hún með sér flugnanetið, sem var í kring um rúm-
ið til þess að verja hinn sjúka dreng skorkvikindum og
flugum. Þá varð ömmu minni skyndilega ljóst, að þessi
vera var ekki elzta dóttir hennar, eins og hún hafði haldið,
heldur önnur dóttir hennar, sem dáin var fyrir ári, móðir
drengsins.
Mestu merkisviðburðir bernsku minnar voru draumar
frænda míns. Hann dreymdi ekki oft slíka drauma, en
þegar mér var sagður einhver þeirra, beið ég þess í of-
væni, að draumurinn rættist. Einu sinni gleymdi hann að
segja okkur draum, og það endaði með ósköpum. Drengur
kom hlaupandi frá skrifstofu frænda míns með þau skila-
boð frá honum, að líta vandlega eftir fuglabúrinu, því að
honum hefði komið nú fyrst í hug, að um nóttina hefði sig
dreymt, að kötturinn hefði étið kanarífuglinn. Þetta reynd-
ist vera komið fram. Við fundum búrið opið og kisu sitja
rétt hjá því og sleikjandi sig um trýnið.
Þá tókst betur til, þegar frænda minn dreymdi, að hann
hefði selt „Sir Thomas Lipton“, en svo hét veðreiðahest-
urinn hans. Frændi hafði komizt að þeirri niðurstöðu, að
jafnhliða því að ala önn fyrir stórri fjölskyldu, gæti hann
ekki látið eftir sér að eiga veðreiðahest. Við urðum afskap-