Barnablaðið - 01.04.1951, Qupperneq 11

BARNABLAÐIÐ
9
ardómsfull á svipinn. Gróa kom
ekki með fleiri spurningar, en með
sjálfri sér undraðist hún að frúin
skyldi ekki sjálf fara að taka á móti
gestinum. Óli hlakkaði til ferða-
lagsins og hoppaði kringum Gróu á
leiðinni að strætisvagninum. Það
voru aðeins fáir ferðamenn mcð
lestinni, en Óli þekkti óðara einn
þeirra og hrópaði fagnandi: ,,Það
er Einar frændi, það er Einar
frændi.“ Svo hljóp hann hrifinn
upp í opinn faðminn á Svensson
kennara, sem lyfti honum hátt í loft
upp. En Gróa stóð eins og stein-
gerfingur þegar hún sá rétt á eftir
annan mann koma út, það var
pabbi hennay. Hún stóð feimin og
fann hvernig lilýja og gleði fylltu
hjarta hennar við að sjá hversu fá-
tæklega hann leit út. Hann var að-
eins í þunnum jakka þótt kalt væri
úti. „Pabbi,“ sagði hún, og þegar
hann horfði hálf utan við sig á
hana eins og hann gæti ekki áttað
sig á því, að þetta væri barnið hans,
senr stóð þarna frammi fyrir hon-
um, þá vafði hún handleggjunum
um háls hans. „Kæri pabbi, en
lrvað það var gaman að sjá þig,“
sagði hún. Hann þrýsti henni að
sér og þau leiddust frá stöðinni. —
Óli hélt í hönd frænda síns. „En
pabbi, hvers vegna ert þú kominn
hingað?“ spurði Gróa áköf. „Nú
skil ég hvers vegna Mai frænka var
svo leyndardómsfull. Hvernig líður
mömmu og Lillian?“ „Á ég að
segja henni það?“ spurði hann og
leit glettnislega á Svensson kenn-
ara. „Nei, ég held að við bíðum
með það jrangað til við konrum
heim,“ svaraði hann og hló. Gróa
gat tæplega lialdið út spenninginn.
Svensson kennari lrorfði glaður á
lrana. Hún var næstunr óþekkjan-
leg. Frísklega rjóðu kinnarnar voru
gjörólíkar fölleita, hörkulega and-
litinu, senr hann nrundi svo vel eft-
ir frá borginni. Nú talaði bjarta,
glaðlega brosið um hreina sam-
vizku og frið í hjartanu. Allan tím-
ann halði hann fylgt lrenni eftir
með trúfastri fyrirbæn og nú lrafði
hann fengið dásamlegt bænasvar.
Faðir Gróu fékk svo innilegar
viðtökur, að feinrni lians lrvarf. —
Hann gleynrdi bættu, slitnu fötun-
um sínum, lélegu skónum og tómu
peningabuddunni. Hér sat hann í
fallegu, yndislegu heimili, ekki
sem fátækur atvinnuleysingi, lreld-
ur senr kærkominn gestur. Hvað
eftir annað leit liann til Gróu, var
jrað virkilega hún, senr var svo frísk-
leg og vcl útlítandi? „Þakka ykkur
innilega fyrir allt, senr Jrið hafið
gert fyrir hana,“ sagði liann lirærð-
ur og rödd lians titraði af gleði. Ef
hún lrefði ekki konrizt liingað, þá
lrefði kannske farið eins fyrir
lrenni eins og vinstúlkunni, senr
var send á uppeldisstofnun.” „Það
cr ekkert til Jress að Jrakka fyrir,“
sagði frú Svensson hlýlega. „Gróa
liefur verið okkur til nrikillar