Barnablaðið - 01.04.1951, Blaðsíða 12

BARNABLAÐIÐ

10
gleði.“ En nú finnst mér, að við
ættuni ekki að halda Ííefíni lengör
í óvissu. Hún iðar í skinninu af for-
vitni.“ Svensson kennari lagði
handlegginn u'tan um Gróu og dró
hana að sér. Nú gat hún horft með
djörfung í augu hans, hún, sem ætíð
hafði verið svo flóttaleg. „Eigifíléga
er það þín vegfía, sem við erum
komnir,“ sagði hann. ,,Þú minntist
einu sinni á það við skósmiðinn, að
þér fýndist að það væri gott fyrir
þaBba þinn, ef hann gæti tekið við
verkstæðinu hans.“ Gróa kinkaði
kolli í ákáfa, rjóð í framan. „Skó-
smiðurinn gat ekki gleymt orðum
þínum. Hann liugsaði um föður
þinn, sem er atvinnulaus, og liversu
erfitt er fyrir fjölskyldu að lifa ufíd-
ir slíkum kringumstæðum. Eftir að
hartn háfði talað aftur og fram um
þetta við konu sína, minntist hann
fyrst á þetta við bróður minn. Hann
skrifaði mér um málið og sagði, að
skóstniðurinn væri fús til þess að
láta éerkstæðið af hendi með góð-
um skilmálum. Og nú erum við
komnir liingað til þess að tala um
þetta mál.“ „Já, en þeningárnir,"
sagði Gróa, „þabbi héfur énga pen-
ifígá.“ „Nei,“ sagði Svénsson og hló.
„En við eigum ríkan Guð að, sem
gjarnan vill hjálpa þeim, sem eiga í
érfiðleikum. Ég hef talað við
nokkra menn um pabba þinn og þá
möguleika, sem hér hafa opnast
homun, og nú höfum við útvegað
þá upphæð, sem þarf.“ Gróa sat
undrandi, hún gat ekki haft hemil
á tárUnuín og snöktandi hallaði
hún sér áð pablra sífíUtn. „Er það
virkilega, að við eigum að eiga hér
heima?“ spurði hún rneð titrandi
röddu. „Þá þarf ég ekki að fara aft-
ur til borgarinnar, og hugsa sér
livað þáð verður gaman fyrir Lillian
að hitta Óla. Ert þú ekki hamingju-
samur, pabbi?“ Húfí var svo fagrt-
andi, að faðirinn gát ékki gert að
því að táíifí komu frant í augu hans.
Erinþá hafði hortum ekki að fuliu
skilizt, að þessi óvænta hamingjá
væri raunveruieiki. Nú mundi
harin aftur geta séð fyrir konu og
börnúrii með heiðarlegu starfi. —
Gleði og hamirigju muridu að nýju
taká sér bústað í heimilinu. Og
telþurnár haris niörtdu fá að alast
upp í sveitinni, langt frá dimmum,
þrörigum götum stórborgarinnar.
Bæði hanfí og kona hans höfðu
hrærst til tára, þegar Svérisson kenn-
ari kotn heirti til þeirra eitt kveldið
og skýfði þeim frá, hversu þetta
Væri áilt að kömast í kring fyrir þau.
Þeir borðuðu miðdégismat áður eri
þeir fóíu yfir til skósfniðsifís til þess
að tala við hatfft.
Hjarta Gróu hoppaði af gleði
þegár hún sá litla, skemnttilega hús-
ið, sem bráðlegá átti áð verða heifít-
ili þeirra. Skósrtíiðuririn og kona
hans æthiðu aðeins áð nota lítinh
hluta hússiris ufít tíriia, eri afgang-
inrt ætluðu þau að leigja foreldrum
Gróú. Meðan karlmerinirnir gengu