Barnablaðið - 01.06.1963, Blaðsíða 8

Viktoría tók við henni og vildi
sjáif bera hana út í vagninn.
Þegar hún kom út á götuna með
hinn stóra böggul í fanginu, þá
stóð fátækur og illa búinn maður
við búðardyrnar. Viktoría stað-
næmdist strax þegar hún tók eftir
manninum, því að henni fannst
maðurinn vilja tala við sig.
Hann leit bænaraugum til Vik-
toríu og sagði stamandi: „Ég er
svo svangur."
„Mér finnst það mjög leiðinlegt,
en ég á ekkert til að gefa þér,“
sagði Viktoría. „Ég hefði svo gjarn-
an viljað hjálpa þér.“
Betlarinn leit vonsvikinn á
þessa litlu velklseddu stúlku, síðan
gekk hann seinlega frá henni.
Augu Viktoríu fylltust tárum.
Henni fannst maðurinn vera svo
þreyttur og sorgmæddur.
„Bíddu!“ hrópaði hún, „bíddu
svon'tið!“
Áður en barnfóstran fékk ráð-
rúm til að segja nokkuð, hafði
Viktoría hlaupið inn í verzlunina
og spurði þar einn afgreiðslu-
mannanna, hvort hann vildi taka
við brúðunni og láta sig hafa pen-
ingana til baka.
Afgreiðslumaðurinn tók við
brúðunni og lofaði að geyma hana
þar til Viktoría hefði safnað pen-
ingum fyrir henni á ný. Síðan
fékk hún peningana endurgreidda.
Betlarinn stóð úti á götunni og
beið, en vissi þó varla hvort hann
ætti að treysta orðum stúlkunnar.
Viktoría kom nú út úr verzlun-
inni og flýtti sér til betlarans og
lagði aha peningana, sem hún
hafði sparað saman, í lófa hans. í
fyrstu ætlaði maðurinn ekki að
trúa sínum eigin augum, því að
það var langt síðan að hann hafði
eignazt svo mikla peninga.
„Hvernig get ég þakkað þér?“
sagði hann hrærður. „Ef Guð gerir
þig að drottningu, litla fröken, þá
væru það ekki of mikil laun fyrir
góðmennsku þína.“
Síðan skildust leiðir betlarans
og litlu stúlkunnar. En ekki vissi
betlarinn, að orð hans mundu tíu
árum síðar ganga í uppfyllingu.
Þá var Viktoría krýnd, sem Eng-
landsdrottning, og hún er enn ein
af mest þekktu leiðtogum seinni
tíma.
48 BARNABLABIÐ