Barnablaðið - 01.12.1966, Page 44

Sprettur
Ég berst á ídki fráum
fram um veg.
Mót fjallahlíSum háum
hleypi ég.
Og golan kyssir kinn.
Og á harSa, harSa spretti
hendist áfram klárinn minn.
Það er sem fjöllin fljúgi
móti mér,
sem kólfur loftið kljúfi
klárinn fer,
og lund min er svo létt
eins og gœti ég gjörvalt lífið
geysað fram í einum sprett.
Hve fjör í œðar fœrist
fáknum með.
Hve hjartað léttar hrœrist.
Hlœr við geð,
að finna fjörtök stinn.
Þú ert mesti gœðagammur,
góði Léttir, klárinn minn.
Hve hátt hann lyftir hnakka,
hvessir brá,
og hringar hreykinn makka,
horíið á.
Sko, faxið flaksast til.
Gnmdin imdir syngur söngva
slétt við Léttis hófaspil.
En lœg nú sprettinn, Léttir,
líttu á
við eigum brekku ettir,
hún er há.
Nú œgjum við fyrst ögn
áður söng og hófahljóði
förum rjúfa fjallaþögn.
Hannes Hafstein.