Sameiningin - 01.03.1886, Blaðsíða 14

—10—
arinnar, sem hin í'yrsta sunmidagsskóla-lexía þessa ársijóröungs
hefir inni að halda. þessi guöhræddi konungr var uppi nálægt
heilli öld eftir fall Israelsríkis: Tveir næstu fyrirrennarar hans
voru óguðlegir menn og þjónuðu heiðnum goðurn, og eðiilega
var þá ekki skeytt um hið opinberaða orð drottins. Biblían,
það er að segja lögmálsbók Mósesar, var týnd, þá er Jósías,
barn að aldri, kom til ríkis. En þegar verið er að gjöra við
musterið nokkrum árum síðar, þá finnr höfuðprestrinn Hilkías
hana þar. Svo lætr konungr lesa sér hið heilaga orð, og verðr
forviða. Hann sér, að blessun drottins er horfin frá þjóðinni
sökum þess að guðs orði hafði eigi verið sinnt, biblíunni ver-
ið kastað burt.—Hinn ókomni tírni, það, sem eftir er æfinnar
fyrir hverjuin einstökum innan kristninnar, flytr honum ekki
blessan guðs, ef kristindómsorðinu er eigi sinnt, ef heilagri ritn-
ing er týnt. Slepptu ekki guðs orði, þú, sem hefir það, því þá
er öllu sleppt. Fyrir mörgurn er lögmálsbók guðs týnd, og bók
guðs evangelíí með ; líf þeirra er ekki á guðs vegi og hjartað lokað
fyrir endrlausnarljósi Jesú Krists. Allir slíkir þurfa að finna
aftr bókina drottins, lesa hana, elska hana, láta hans orð þar
lýsa sér. þetta er hugvekja til allra kristinna safnaða og hvers
mannsbarns með kristnu nafni,—það atvik, að lögmálsbókin
fannst, þá er verið var að gjöra við musterið í Jerúsalem, getr
minnt fólk í hinum nýmynduðu söfnuðum vorum hér í landi
á þann sannleika, að öll vor safnaðamyndan er til ónýtis,
ef biblían er í þessum söfnuðum látin vera týnd bók, bók, sem
ekki er notuð, elskúð, höfð í heiðri, lifað eftir.
Svo kemr næsta lexía, sem sýnir, hvernig eymd og óbless-
an dynr yfir þann lýð, sem “týnir sinni biblíu”, snarar drott-
ins orði burt og fótum treðr áminningar hans. I nafni drottins
boðar Jeremías spámaðr, með hjartað fullt af harmi, þjóð sinni
ókjör þau, sem hún með guðleysi sínu sé yfir sig að leiða, her-
leiðinguna til Babylonar. því þó að Jósías konungr væri trúr
drottni sínum og hefði orð hans í heiðri, þá hófst saina guð-
leysi og áðr undir stjórn sona hans. Og því hlaut syndahegn-
ingin að koma. Bergmálið af neyðarópi og örvæntingarkveini
fiilksins herleidda til Babylonar berst til eyrna spámannsins
all-mörguin árum áðr en herleiðingin fór fram (“Uppskeran er
á enda, sumarið úti, og vér höfum ekki fengið hjálp • ”). þetta
berginál minnir oss aftr á harmatölur hins herleidda lýðs eins