Sameiningin - 01.09.1886, Síða 9

—105—
manna þrælar“, og þessi: „Sérhver haldi sannfœring í huga sín-
um“ (Róm. 14, 5).
SÁLMABÓKIN NÝJA,
sem hin íslenzka þjóð og lcirkja hefir nú í'engiö, er ööru vísi
heldr en margr hefði við búizt eftir því ástandi, sem kirkjulífið
íslenzka og stjórn kirkjunnar á Islandi er í. Yfir því hefir
einatt verið kvartað, og vissulega ekki ástœðulaust, að meðan
svo margt væri að breytast eða taka stakkaskiftum í þjóðlífi
Islands, meðan þjóðin væri að berjast við að fylgja með framfara-
straumi annarra þjóða á þessari byltinga- og breytinga-öld að því
er stjórnmál, atvinnumál og menntamál snertir, þá stoeði kirkjan
íslenzka grafkyrr, héldi sór óhreifanleg í sömu sporum, hugs-
aði eklci lengra en að höggva allt af ofan í sama farið. það
getr varla sagzt, að lengi, lengi hafi bólað á neinum nýjum lífs-
hreifingum í kirkjunni á íslandi. Og að minnsta kosti sýnist
stjórn kirkjunnar þar að hafa verið ákveðin í því að kæfa þær
niör, ef á þeim bæri, og að halda öllum hinum ytri umbúðum
kirkjunnar í óbreyttu gömlu formi, því formi, sem tíðkazt hefir
síðan um síðustu aldamót og að sumu leyti miklu lengr. það
bólaði á nýrri lífshreifing um árið, þegar flokkrinn í Reyðarfirði
vildi hafa þann prest, sem hann kaus sér. Og það bólaði einn-
ig á nýrri lífshreifing, þegar séra Lárus Halldórsson vildi losna
við seremoníur kirkjunnar sem bindanda lögmál. En á móti
hvorri tveggja lífshreifing þessari reis stjórn kirkjunnar öndverð.
Reyðarfjarðarflokkrinn varð að draga sig út úr þjóðkirkjunni og
og séra Lárus eins. það virtist mega draga þá ályktan af þessu :
Kirkjan íslenzka, eða að minnsta kosti stjórn hennar, þolir enga
breyting. Hún á eigi að svo stöddu annars úrkosti heldr en að
halda sér uppi í sama steingjörfíngsforminu og áðr.—En nú kemr
sálmabókin nýja, og talar stórum á móti þessu. það er ný
sálmabók í eiginlegri orðsins merking. það er mikið og gott
verk, sem langt tekr fram öllum þeim sálmabókum, sem hin ís-
lenzka kirkja hefir áðr eignazt. Bók þessi ber þess ómótmælanlegan
vott, að hin kirkjulegu skáld þjóðar vorrar að minnsta kosti eru
ekki hrædd við að breyta frá gömlu formi með tilliti til sálma-
söngsins. Og þar sem prestarnir á „synodus" ásamt biskupi
koma sjer saman um að senda bœn út til Kaupmannahafnar
urn að bók þessi verði löggilt fyrir íslenzku kirkjuna, þá er