Sameiningin - 01.02.1887, Side 9

—185—
um týndu brœörum þínum og systrum. Biddu ekki að eins
fyrir góðum, heldr líka vondum mönnum. Jesús biör fyrir öll-
um. Hann vígir sinn kross með ]>ví að biðja fyrir sínum bana-
mönnum.
9. lexían segir frá því, er Sódóma var lögð í eyði. í 2.
Pét. 2, 6 stendr, að guð hafi fordœmt þessar borgir, Sódóma og
Gómorra, til eyðileggingar og sett þær „til fyrirmyndar þeim,
er síðar myndi breyta óguðlega“. þessi dómr var að sínu leyti
eins og syndaílóðið áðr. 'Nói frelsaðist þá, af því hann hafði
áðr srítt á móti spillingarstraumnum og haldið dauðahaldi í
drottin. Og Lot frelsast nú, að eins að vísu með nauniindum,
en hann frelsast þó. það bendir á, hve tæpt hann hefir staðið
í andleeu tilliti á undan. Hann er hrifinn út úr andlegum og
líkamlegum eldi. Hann er seinn á sér að fara út úr borginni
eftir að hann hefir fengið guðlega bending um að hann verði
að fara. Sendiboðar drottins urðu að taka í hönd honum og
leiða hann út. Kona Lots hefði getað frelsazt lílca, en hún leit
aftr og varð að saltstólpa. „Munið til konu Lots“, segir Jesús
(Lúk. 17, 32). Líttu ekki aftr, syndari, þegar drottinn er að
draga þig burt til sín af þeirn dauðans stöðvum, sem þú hefir
dvalið á að undanförnu. Flýttu þér burt úr voðanum, þá er
drottinn kallar þig þaðan, og líttu aldrei aftr.
Frá hinni þyngstu trúarraun Abrahams er sagt í 10. lexí-
unni. Isak er fœddr og orðinn stálpaðr sveinn. Ambáttarsonr-
inn er burtu rekinn. Barn fyrirheitisins er nú í húsinu. En
nú kemr guð til Abrahams og býðr honum að fórna þessum
sínum ástfólgna einkasyni. Hvílíkt boð ! Hvílík skelfileg skylda !
Hvernig gat þá fyrirheitið rœtzt ? „Guð sér fyrir því“, hugsaði
Abraham, og svo bjó hann sinn eigin elskulegan son Isak til fórn-
ar. Hann var búinn að reyna trúfesti guðs, og svo trúði hann þá
nú á móti allri von, og hlýddi hinu hræðilega boði. Nei, það
var að eins í viljanum, í trúnni, að guð vildi að Abraham fórn-
aði syni sínum. Og svo var þá lífi Isaks borgið. Fullkominn
vottr þess var nú fram korninn, að Abraham vildi gefa guði
allt, sem hann átti. Hvað vilt þú, kristinn maðr, gefa guði ?
Viltu gefa honum börnin þín, faðir, móðir ? Ó, gefðu honum
þau.—Gefðu honum allt, sem þú átt, maðr.—Drottinn sér ráð,
þegar þír sérð engin úrræði í freistingum og hættum lífs og
dauða.