Sameiningin - 01.12.1887, Qupperneq 1

Mánað'arrit tít stuffnings kirkju og kristýndómi íslendinga,
gefið út af hinu ev. lút. kirkjufélagi ísl. í Vestrheimi.
RITSTJÓRI JÓN BJARNASON.
2. árg. WINNIPEG, DESEMBER 1887. Nr. 10.
...................................
Kirkjusöngr vor er umtalsefni vort nú.
I niðrlagi ritgjörðar vorrar um hina nýju íslenzku
sálmabók, í „Sam.“ I, 9, drápum vér á það, hvað kirkju-
legr sálmasöngr ætti að þýða. þar stendr þetta: „Allir kri.sti-
legir sálmar eru í rauninni bœnir í syngjanda formi....
Söngrinn er að eins til þess að gjöra hinar sámeiginlegu bcBnir
manna enn þá átakanlegri, liátíðlegri. þegar sálmar eru sungn-
ir, þá er gott, að sungið sé samkvæmt réttum reglum sönglegr-
ar íþróttar, en hitt er þó aðalatriðið, að sungið sé af trú.
Hjartað verðr að syngja, ef kristilega á að verða sungið, eins
víst og hjartað verðr að biðja, hve nær sem beðið er.“ petta>
sem hér er sagt, má virðast ofboð einfaldr og sjálfsagðr sann-
leikr; en svo eint'aldr og sjálfsagðr sem hann, er hann þó í
reyndinni alls eigi viðrkenndr at' almenningi þjóðar vorrar, hvorki
hérna megin hafsins, né heldr heima á Islandi. það mætti segja
hið sama utn margt fólk annarra þjóða, er kristinni kirkju til
heyrir, en vér erum nú að hugsa um það, er næst oss liggr,
skoðanina á sálmasöng hjá vorri eigin þjóð. .Að hinum íslenzlca
sálmasöng sé almennt mjög ábótavant hefir af mörgum fyrir æfa-
löngu verið viðrkennt; en það er líka nú með réttu almennt viðr-
kennt, að frá sjónarmiði sönglegrar íþróttar sé sálmasöngr ís-
lendinga á yfir standanda tíma margfalt betri en áðr var. j.Svo
sem kunnugt er, hefir á síðasta |mannsaldri, eftir íslenzkum