Sameiningin - 01.12.1887, Blaðsíða 2

—146
mælikvarða að meta, ákaflega mikið verið gjört af einstökum
Islendingum til þess að út breiða meðal þjóðarinnar sönglega
þekking. þar sem áðr^?var ekki til einn einasti íslenzkr rit-
lingr til leiðarvísis í þessari inndælu íþrótt, þá er nú til heilt
dálítið bókasafn á íslenzku mönnum til froeðslu og menntunar í
söng. Og að því er sérstaklega sálmasönginn snertir, þá eru til tvær
íleirraddaðar kóral- eða kirkjusöngsbœkr, sem furðu-mikla út-
breiðslu hafa fengið, fyrir utan hina einrödduðu sálmasöngsbók
Pétrs Guðjónssonar. sem löngu áðr kom út (1861) og sem bók-
lega lagði grundvöll að réttum eða íþróttarlegum íslenzkum
kirkjusöng. Og þar sem reglulegri 'sö’ngkennslu hefir verið
haldið uppi í aðalmenntastofnan Islands, hinum svo kallaða
„lærða“ skóla, síðan um miðbik þessarar aldar, þá er auðvitað,
hvort ekki muni ólíku saman að jafna: söngþekkingunni
meðal íslendinga eins og hún var og eins og hún er nú orðin.
Orgön hafa verið lögð til all-mörgum kirkjum á íslandi í seinni
tíð til stuðnings kirkjusöngnum, sem engin voru áðr; og þar
með hefir sums staðar fylgt reglulegr margraddaðr kórsöngr.
þetta er nii allt saman kunnugt og í sjálfu sér gott. það er gott,
að þeir eru nú orðnir svo tiltölulega margir af þjóð vorri, sem
hafa vit á sönglegri íþrótt, í samanburði við það, er áðr var.
það er gott, að fólk vort vill nú almennt, að vcl sé sungið, og
hefir af því yndi. það er gott, að löngunin til að læra að
syngja rétt er allt af að út breiðast til fleiri og fleiri meðal
œskulýðs vors. Og það er gott, að það er nú orðiö svo marg-
falt auðveldara fyrir Islendinga en fyr um að afla sér sönglegr-
ar þekkingar. En hinn kirkjulegi sálmasöngr á að vera að
eins til hins eina: að glœða og styrkja kristilegt trúarlíf, eins
og hann líka á að vera eingöngu sprottinn af kristilegri trú-
artilfinning. þessu má aldrei gleyma, en það er þó einmitt það,
sem fjölda-margir þeirra, er fengið hafa talsverða sönglega þekk-
ing, virðast alveg hafa gleymt. Eða, ef þeir ekki hafa gleymt
því, þá liggja þeir í annarri villu, sem er engu minni en hin;
þeir hugsa, að ef söngrinn veitir þeim skemmtandi nautn, þá sé
sú nautn kristileg trúartilfinning. það mun ákaflega örðugt að
tala um þetta efni svo, að maðr verði ekki misskilinn. En það,
sem vér nú viljum nefna, skilja allir. Vér höfum heyit sann-
fróða menn segja, að í Kaupmannahöfn sé það altítt, að inenn
gangi í kirkju að eins til þess að heyra sönginn og fari því