Sameiningin - 01.12.1887, Blaðsíða 3

—147—
burt áSr en prédikanin byrjar eða komi ekki í kirkjuna fyr
en að henni endaðri. þetta var líka einu sinni siðr í Reykja-
vík sérstaklega hjá vissum hluta hinna ungu námsmanna þar.
Hvort svo er enn, er oss ókunnugt. En hitt er vitanlegt, að
eftirsókn margra ineðal fólks vors á þessari tíð eftir góðum—
það er að segja íþróttarlegum réttum—kirkjusöng er ekki af
kristindómslegri rót runnin, heldr af því að söngrinn, þegar
hann í þessum skilningi er í !agi, veitir fegrðartilfinningunni
nautn. Og svo fara menn þá í kirkju af sömu hvöt eins og
menn fara á „konsert" ellegar á leikhús, til þess að skemmta
sér. það er ekkert vtrið að hugsa um efnið í þeim andlegu
ljóðum, sem verið er að syngja; það er hljóöfallið og samrremi
raddanna, sem eingöngu er verið að hugsa um; það mætti
eins syngja tómt „la-la“ fyrir þessum mönnum eins og hvern
lcristilegan sálm, sem vera skyidi, enda verða hinir kristileg-
ustu sálmar í munni þeirra, ef þeir fara sjálfir að syngja þá,
að tómu „la-la“. Hversu mikla og fagra rödd sem slíkir menn
kunna að hafa, geta þeir ekki orðið annað fyrir guösþjónustu-
gjörð safnaðarins en eins kouar hljóðfyllendr, og hluttekning
þeirra í kirkjulegum sálmasöng, hversu mikla hljóðfylling sem
þeir gefa, verðr ekki annaö en kristindómslaus seremonía
Hvað á hinn kirkjulegi sálmasöngr að vera ? Fórn, sem biðj-
andi eða lofsyngjandi mannshjörtu bera sameiginlega fram fyr-
ir drottin sinn og frelsara. Sé enginn kristilegr bœnarandi eða
lofsöngsandi í hjörtunum, þá er ekki ætlazt til, að munnarnir
fari að syngja; sé þögn vantrúarinnar í hjartanu, þá vill drott-
inn enga munnlega eða sönglega lofgjörö hafa. Syngjandi
hrœsni er drottni allt eins andstyggileg eins og hver önnur
hrœsni. En hrœsni verðr allr sá sálmasöngr, þar sem hjartaö
ekki segir já og amen til sálmsorðanna, sem sungin eru. Ef
hjartað ekki fram bar fórnir þær, sem samkvæmt lögmálinu
skyldi drottni frera, á tíma hins gamla testamentis, þá fordœmdi
guð þær fórnir harðlega. Hið sama gildir um hinn kirkjulega
söng. Hinn mikli söngmeistari guðs kirkju í Israel, Havíð, gat
sungið eins og liann söng af því að hjarta hans var eftir guði,
og það var það, sein stýrði söngnum, hvort sem hann söng með
orðum eða hann lék á hljóðfœri. Og eins og auðvitað er, heimt-
ar nýja testamentið eigi síðr en hiö gamla, að þegar sálmar eru
sungnir, þá sé það hjartað fyrst og fremst, sem syngr. Vér