Sameiningin - 01.11.1888, Side 5

—141—
lætr hann liggja fyrir í þessum orðurn sínum. Lærisvein-
ar Jesú Krists geta ekki orðiö ljós heimsins, svo lengi
sem þeir ekki eru salt jarðarinnar. þeir geta ekki meS
nokkru móti látiS Ijós úr frá sér ganga svo lengi sein
þeir ekki duga til að vera salt fyrir mannfélagiö. Og þá
liggr þaö alveg opið fyrir, hvers vegna vorrar tíðar kirkja
er svo illa upplýst, hvers vegna ástœöa er til mitt uppi í
lcristninni, að kvarta yfír því, að jafnvel dagarnir só nú
svo raunalega dimmir. Kirkjan er víða alls ekki lengr
salt jarðarinnar. Og hún er það ekki lengr fyrir þá einu
orsök, að limir liennar, safnaðarlimirnir, kirkjumennirnir,
sjálfir hinir svo kölluðu trúmenn, eru hættir aö vera salt.
eða ef í vissum skilningi má segja, að þeir sé þó enn þá
salt, þá er það ekki — eða í allra fæstum tilfellum — kröft-
ugt, óskemmt, ddofnað salt, heldr eins og það salt, sem
frelsarinn líka minnist á og sem hann segir að sé til
einskis nýtt nema til að iitkastast og fótum troðast af
mönnum. Og á öðrum stað segir hann nákvæmar um
slíka eyðilagða salttegund, að hún dugi jafnvel ekki til
þess að hafa hana fyrir áburð. Hin rotnuðu efni eru þó
vanalega til þess hœtíleg. þegar saltið, sem einmitt á að
hafa til þess að verja rotnan, er orðið eins og eitt af hin-
um rotnuðu efnum, þá er óneitanlega illa komið. þegar
kirkjan sjálf, sem á að vera til þess að varna því, að
mannfélagið rotni andlega upp, er svo full með siðferðis-
lega rotnan, að hennar eigin limir sýkja á andlegan hátt,
í siðferðislegu tilliti, jafnvel þá, sem standa utan kirkj-
unnar, þá er þó að minnsta kosti komið annað út heldr
en Jesús Kristr ætlaðist til, að út kœmi í sinni eiodn
kirkju, þeirri sömu kirkju, er slær því föstu með trúar-
játning sinni, að hinn heilagi og réttláti og hreini skuli
vera konungrinn. það er margt raunalegt hér í heimi;
það eru óteljandi tragedíur, sem hér getr að líta á þessu
jarðneska sjónarsviði, er vér höfum fyrir augunum. En
sú liygg eg sé tragedían öllum öðrum hryggilegri, sem
fyrir mann ber, þegar maðr horiir á þá stofnan, sem átti
að vera og á að vera salt fyrir mannfélagið, til þess að
varna þess siðferðislegri rotnan, sjálfa fulla af rotnan eða